Πέθανε η Δόμνα Σαμίου Η σημαντικότερη ερμηνεύτρια αλλά και ερευνήτρια της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής

Η Δόμνα Σαμίου η σημαντικότερη ερμηνεύτρια αλλά και ερευνήτρια της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, πέθανε το βράδυ του Σαββάτου, μετά από προβλήματα υγείας που παρουσίαζε το τελευταίο διάστημα. Αφιέρωσε και αφιερώθηκε στη διάδοση της παραδοσιακής μουσικής και του παραδοσιακού τραγουδιού, εφόσον το υπηρέτησε ουσιαστικά από τα 13της χρόνια. 

Ας δούμε όμως πως η ίδια η Δόμνα Σαμίου, περιγράφει αυτή τη σχέση που είχε με τη μουσική στην ιστοσελίδα της : «Το αυτί μου εμένα από τότε, σαν παιδάκι που ήμουνα, έπαιρνε όλους τους ήχους και τις μουσικές. Ο πατέρας μου έψελνε πάρα πολύ ωραία, δεν ήταν ψάλτης ο άνθρωπος, αλλά έψελνε και τραγουδούσε επίσης πολύ ωραία. Θυμάμαι όταν γύριζε από τη δουλειά του μ’ έπαιρνε στα γόνατά του και με ταχτάριζε και μου έλεγε, ας πούμε, Ταχτιρί πού πας μωρή, στον τσοπάνο για τυρί, και τυρί δε βρήκαμε, τον τσοπάνο δείραμε... ή άλλα διάφορα, ας πούμε, Το παιδί θέλει χορό, τα βιολιά δεν είν’ εδώ, κι όποιος πάει να τα φέρει, ένα τάληρο στο χέρι...

Ήτανε και η εκκλησία ο άγιος Νικόλαος κοντά και κάθε Κυριακή πήγαινα μαζί με τον πατέρα μου και παρακολουθούσα τη λειτουργία, βέβαια όχι από θρησκοληψία αλλά γιατί μου άρεσε αυτή η μουσική, το είχα σαν να πήγαινα σε μια συναυλία, ας πούμε. Σιγά σιγά είχα μάθει όλη τη λειτουργία απ’ έξω, τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, τους Χαιρετισμούς, θυμάμαι πως είχα μάθει και το «Άσπιλε, αμόλυντε..», που λένε στο τέλος των Χαιρετισμών, που στέκεται ένα παιδάκι μπρος στο Χριστό κι ένα άλλο στην Παναγία, όλο αυτό το κομμάτι το έλεγα απ’ έξω». 

Βιογραφικό σημείωμα

Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή της Αθήνας. 

Οι γονείς της ήταν μικρασιάτες πρόσφυγες από το Μπαϊντίρι, χωριό της περιοχής της Σμύρνης. H μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα το 1922, ο πατέρας της, αιχμάλωτος στρατιώτης, λίγο αργότερα, με την Ανταλλαγή. Στο περιβάλλον της Καισαριαννής είχε τα πρώτα μουσικά της ακούσματα απ’ τα οποία και πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική.

Σε ηλικία 13 ετών η Δόμνα Σαμίου έχει την πρώτη διδακτική επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική αλλά και με τη λογική της επιτόπιας έρευνας, μαθητεύοντας κοντά στον Σίμωνα Καρά, στο «Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής», ενώ παράλληλα φοιτά στο νυχτερινό Γυμνάσιο.

Ως μέλος της χορωδίας του Σίμωνα Καρά αρχίζει η σχέση της και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας/Ε.Ι.Ρ όπου αργότερα, το 1954, προσλαμβάνεται στο Τμήμα Εθνικής Μουσικής. Από τη θέση αυτή γνωρίζει τους σημαντικότερους λαϊκούς μουσικούς, οι οποίοι την εποχή εκείνη της εσωτερικής μετανάστευσης συρρέουν στην Αθήνα απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας, και τους οποίους το ΤΕΜ ηχογραφεί για τις εκπομπές του. 

Παράλληλα κάνει μουσική επιμέλεια σε εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες. Το 1963 αρχίζει τα ταξίδια της στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το προσωπικό της αρχείο με δικά της μηχανήματα.

Το 1971 παραιτείται από την Ραδιοφωνία. Την ίδια χρονιά-σταθμό αποδέχεται την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου και πρωτοεμφανίζεται στο νεανικό και Ροντέο, δίνοντας μια μεγάλη έκτοτε στροφή στη σχέση των νέων με την παραδοσιακή μουσική.

Τις σημαντικές αυτές εμφανίσεις ακολουθεί η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Μπαχ στο Λονδίνο, οργανωμένο από τη Λίλα Λαλάντη. Η λαμπρή καλλιτεχνική καριέρα της Δόμνας Σαμίου έχει ξεκινήσει θριαμβευτικά. «Πέρασε η ντροπή που είχαν για το δημοτικό τραγούδι», όπως δηλώνει σε συνέντευξή της η ίδια.

Το 1974 αρχίζει η συνεργασία με την Columbia και οι αλλεπάλληλες εκδόσεις LP. Το 1976-77 με σκηνοθέτες τον Φώτο Λαμπρινό και τον Ανδρέα Θωμόπουλο γυρίζουν στην ελληνική επαρχία είκοσι επεισόδια για την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό».

Το 1981 ιδρύεται ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής - Δόμνα Σαμίου με σκοπό την διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και κυρίως την έκδοση δίσκων και τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αυστηρές επιστημονικές και ποιοτικές προδιαγραφές, μακρυά από τις απαιτήσεις των εμπορικών εταιριών.

Το έργο της ξεπερνά πια τα ελληνικά σύνορα. Εκδίδονται δίσκοι της στη Γαλλία και τη Σουηδία. Επί σαράντα περίπου χρόνια πραγματοποιεί σειρά συναυλιών από την Αυστραλία μέχρι τη Νότια Αμερική που όχι μόνο συγκινούν τους Έλληνες της Διασποράς αλλά και αποκαλύπτουν στους ξένους μια ποιοτική «ελληνική μουσική δίχως μπουζούκι», όπως γράφτηκε σε κάποια κριτική συναυλίας της στη Σουηδία.

Στο εσωτερικό της Ελλάδας οι εμφανίσεις της σε συναυλίες κάθε είδους και με κάθε αφορμή είναι αναρίθμητες καθώς και οι τιμητικές προσκλήσεις και τα αφιερώματα, όπως π.χ. η επετειακή παράσταση για τα 70 της χρόνια: «Η Δόμνα Σαμίου στο Μέγαρο Μουσικής: η γνωστή και άγνωστη Δόμνα», τον Οκτώβριο του 1998.

Για τις ποικίλες δραστηριότητες της συνεργάζεται με τους πιο καταξιωμένους Έλληνες και ξένους μουσικούς, μουσικολόγους, λαογράφους, εθνομουσικολόγους αλλά και διδάσκει, μυεί και αναδεικνύει πρωτόβγαλτους νέους καλλιτέχνες.

Aπό το 1994 δίνει μαθήματα δημοτικού τραγουδιού για ενήλικες στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων της Αθήνας. Πάμπολλες είναι επίσης οι πρωτοβουλίες της και έμπρακτη και ανιδιοτελής η προσφορά της σχετικά με την βελτίωση της μουσικής εκπαίδευσης των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αίτημα παιδαγωγικά πρωταρχικό και επιτακτικό κατά την ίδια.

Καταξιωμένη και αγαπητή για την προσφορά και την προσήνια της είδε το έργο της να αναγνωρίζεται πολλαπλά και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, με αποκορύφωση την απονομή μεταλλίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο το 2005.

 πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Ποιος είναι τελικά ο Καλλικράτης;

Αυτές τις ημέρες με τις Δημοτικές Εκλογές όλοι ακούμε για τον Καλλικράτη του οποίου το όνομα δόθηκε στην αναδιάρθρωση του διοικητικού χάρτη της χώρας.

Ποιος όμως ήταν ο Καλλικράτης;

Κάποιοι πιστεύουν ότι μιλάμε για τον Καλλικράτη τον αρχιτέκτονα που μαζί με τον Ικτίνο ήταν δύο περίφημοι αρχιτέκτονες του δεύτερου μισού του 5ου π.Χ. αιώνα στην αρχαία Ελλάδα. Ο Καλλικράτης εργάστηκε σε τέσσερα μεγάλα έργα της αρχαίας Αθήνας, σύμφωνα με αναφορές του Πλούταρχου:

- στα Μακρά Τείχη της πόλης (460 – 450 π.Χ.)

- στην επιδιόρθωση τμήματος των περιφερειακών τειχών των Αθηνών

- στην ανοικοδόμηση ναού, αφιερωμένου στην Άπτερο Νίκη στην Ακρόπολη, το 448 π.Χ

- συνεργάστηκε με τον Ικτίνο για την ανέγερση του Παρθενώνα.

Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης είχαν ιδιαίτερες γνώσεις μαθηματικών, αστρονομίας και της σφαιρικότητας της γης. 

Γι΄ αυτό και το νομοσχέδιο για τη "Nέα Aρχιτεκτονική Kράτους και Aυτοδιοίκησης" (ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΙΙ) το μετονόμασαν σε ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ.

Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι αναφερόμαστε στον Καλλικράτη τον πολιτικό εκ Λεοντίου Αχαΐας, ο οποίος έζησε τον 2^ο αι. π.Χ. και κυβέρνησε την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Οι συμπολιτείες, «κοινά», ήταν ενώσεις μικρών πόλεων με στόχο να αποκτήσουν δύναμη μέσα από τη συνεργασία τους. Ο Καλλικράτης δεν ήταν δημιουργός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, απλά την κυβέρνησε. 

Μάλιστα έμεινε γνωστός στην ιστορία για την υποτέλειά του στους Ρωμαίους και για το κατέδωσε σε αυτούς 1.000 συμπολίτες του που εξορίστηκαν στη συνέχεια από τους Ρωμαίους. Ο περιηγητής Παυσανίας τον χαρακτηρίζει ως τον «κακό δαίμονα όλης της Ελλάδας».

Βησσαρίων (1403-1472)

Βυζαντινός λόγιος, Επίσκοπος Νίκαιας. Συμμετείχε στην Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438) και ήταν υποστηρικτής της ένωσης των δύο Εκκλησιών. Πριν την Άλωση της Πόλης εγκαθίσταται στην Ιταλία. Εργάζεται για την οργάνωση σταυροφοριών εναντίον των Οθωμανών. Συμβάλλει στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στη Δύση, κάνοντας γνωστούς τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Προσφέρει τη βιβλιοθήκη του, που περιέχει σημαντικά βιβλία και χειρόγραφα, στην πόλη της Βενετίας.  

Βιτσέντζος Κορνάρος [(1553-1613;) ή 17ος αι.]

Κρητικός ποιητής, δημιουργός του έμμετρου ηρωικού μυθιστορήματος "Ερωτόκριτος", που θεωρείται το αρτιότερο επίτευγμα της κρητικής λογοτεχνίας (17ος αι. μ.Χ.). Για τη ζωή και το έργο του δεν υπάρχουν πληροφορίες άλλες, εκτός από εκείνες που δίνει ο ίδιος στο τέλος του έργου του: αναφέρει το όνομα Βιτσέντζος, το οικογενειακό όνομα Κορνάρος, τόπο γέννησης τη Σητεία και το Κάστρο (Ηράκλειο), όπου παντρεύτηκε:

Κ' εγώ δε θε να κουρφευτώ κι αγνώριστο να μ' έχου

μα θέλω να φανερωθώ, κι όλοι να με κατέχου

Βιτσέντζος είν' ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος

που να βρεθή ακριμάτιστος, σα θα τον πάρη ο Χάρος.

Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη,

εκεί 'καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.

Στο Κάστρον επαντρέυτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση,

το τέλος του έχει να γενή όπου ο Θεός ορίση.

Για την καταγωγή του υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη υποστηρίζει ότι είναι εξελληνισμένος Βενετός. Ταυτίζεται με έναν βενετοκρητικό Βιτσέντζο Κορνάρο, που γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1553 στην Τραπεζόντα της Σητείας, γιος του Ιάκωβου Κορνάρου καί της Ζαμπέτας Ντεμέτζο. Ήταν γόνος εξελληνισμένης και αρχοντικής βενετσιάνικης οικογένειας, πιθανότατα με μεγάλη περιουσία. Ο αδερφός του, Ανδρέας Κορνάρος, είχε γράψει μια Ιστορία της Κρήτης που δεν εκδόθηκε ποτέ. Έζησε στη Σητεία περίπου μέχρι το 1580 ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο). 

Εκεί έλαβε χώρα ο γάμος του με την Μαριέτα Ζένο, με την οποία απέκτησε και δύο κόρες, την Ελένη και την Κατερίνα. Πέθανε στον Χάνδακα το 1613 ή το 1614 από άγνωστη αιτία και θάφτηκε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου. Αυτή η άποψη έχει γίνει αποδεκτή από τους περισσότερους μελετητές.

Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι ήταν ντόπιος ορθόδοξος Κρητικός. 

Με τον "Ερωτόκριτο", υμνεί τον έρωτα, την παλικαριά, τη σταθερότητα, τη φιλία, την υπακοή στον άρχοντα και την ιπποτική γενναιοφροσύνη. 

Εργογραφία:

- Ερωτόκριτος, έμμετρη μυθιστορία

- Η Θυσία του Αβραάμ, θρησκευτικό δράμα (παραδίδεται ανώνυμο αλλά θεωρείται πιθανόν έργο του Κορνάρου)

Γεώργιος Χορτάτσης (1550-1660 περ.)

Κρητικός θεατρικός συγγραφέας της περιόδου της ακμής της κρητικής λογοτεχνίας. Έγραψε τα έργα Ερωφίλη, Κατσούρμπος και Πανώρια.

Για τη ζωή του ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά και δεν έχουμε πληροφορίες για το πατρώνυμό του. Φαίνεται πως ανήκε σε παλιά, και πιθανόν αρχοντική οικογένεια της Κρήτης. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε έζησε, αλλά πιθανότατα γεννήθηκε στα μέσα του 16ου και πέθανε στις αρχές του 17ου.

Από το έργο του Χορτάτση αλλά και από μαρτυρίες της εποχής συμπεραίνει κανείς ότι είχε ευρεία μόρφωση. Φαίνεται ότι είχε και επαφές με βενετούς ευγενείς, αφού δύο από τα έργα του, η Πανώρια και η Ερωφίλη, είναι αφιερωμένα στον ευγενή από τα Χανιά Μαρκαντώνιο Βιάρο, σημαντικό προστάτη των γραμμάτων, και τον δικηγόρο από τα Χανιά Ιωάννη Μουρμούρη. 

Είναι πιθανό επίσης να είναι ο συγγραφέας και της κωμωδίας Στάθης. Η χρονολόγηση των έργων του και η χρονική σειρά τους δεν είναι βέβαιη, αλλά τοποθετείται στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 16ου αι.

Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)

Κορυφαίος Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Το 1870 πέθανε ο πατέρας του και η πλούσια οικογένειά του έπεσε σε οικονομικό μαρασμό. Το 1877 πήγε στην Αγγλία, όπου έζησε τρία περίπου χρόνια και μετά στην Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε άλλο τόσο. Το 1884 επέστρεψε οριστικά στην Αλεξάνδρεια.

 Για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές του δυσχέρειες στην αρχή εργαζόταν ως μεσίτης και αργότερα διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος, χωρίς όμως να κατορθώσει να ξαναβρεί την παλιά του οικονομική άνεση. Από τη δημόσια υπηρεσία παραιτείται το 1922. Το 1932 αρρώστησε από καρκίνο του λάρυγγα και ήρθε στην Ελλάδα για θεραπεία.

Ποιήματα άρχισε να δημοσιεύει από το 1886. Η γλώσσα του είναι κράμα δημοτικής και καθαρεύουσας. Στην ποίησή του καταπιάνεται με θέματα φιλοσοφικά, ιστορικά (παρμένα κυρίως από την ιστορία των ελληνιστικών χρόνων/323-146 π.Χ.) και ερωτικά.

Ιούλιος Βερν (1828-1905)

Ο Ιούλιος Βερν (γαλλικά: Jules Verne) ήταν γάλλος μυθιστοριογράφος. Γεννήθηκε στη Νάντ (παραθαλάσσια πόλη της Γαλλίας στις ακτές του Ατλαντικού) στις 8 Φεβρουαρίου 1828. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι. Αφοσιώνεται όμως στη λογοτεχνία «τη μόνη πηγή για την αληθινή ευτυχία» όπως έλεγε. Στα μυθιστορήματά του μιλά για υποβρύχια, ιπτάμενες μηχανές, ουρανοξύστες, για την κατάκτηση της Σελήνης, εμπνέοντας σημαντικούς επιστήμονες της εποχής του.

Θεωρούσε τον εαυτό του συγγραφέα όπως το ονόμαζε «επιστημονικών εκπαιδευτικών μυθιστορημάτων»: διαβάζοντας προσεκτικά τα βιβλία του μπορούμε να πληροφορηθούμε πολλά για τη χλωρίδα, την πανίδα, τη γεωγραφία και την ιστορία των περιοχών όπου διαδραματίζονται τα έργα του.

Πολλά από τα μυθιστορήματά του γυρίστηκαν σε ταινίες. Δεν είναι τυχαίο που το 1954 το πρώτο ατομικό υποβρύχιο του κόσμου, το αμερικάνικο Ναυτίλος (Nautilus), πήρε το όνομά του από το συνώνυμο υποβρύχιο του πλοιάρχου Νέμο από το 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα.

Έργα του:

l        Ταξίδι στο Κέντρο της Γης

l        Από τη Γη στη Σελήνη

l        Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες

l        20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα

l        Ροβήρος ο Κατακτητής

l        Μιχαήλ Στρογκώφ

l        Η μυστηριώδης Νήσος

l        Οι πειρατές του Αιγαίου

l        Ο Δεκαπενταετής Πλοίαρχος

l        Καίσαρ Κασκαμπέλ

«Και όμως κινείται», Γαλιλαίος Γαλιλέι (Galileo Galilei)

Στις 22 Ιουνίου του 1633, ο σπουδαίος επιστήμονας και πατέρας της σύγχρονης αστρονομίας Galileo Galilei αναγκάζεται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να αποκηρύξει μπροστά στην Ιερά Εξέταση τη θεωρία του που έβαζε στο κέντρο του σύμπαντός μας τον ήλιο και όχι την Γη όπως θεωρούνταν μέχρι τότε. 

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Γαλιλαίος προσέθεσε μετά την κατάθεσή του ενώπιον των ιεροεξεταστών την διάσημη φράση «και όμως κινείται», αναφερόμενος στη Γη. Παρά το ότι ο Γαλιλαίος αποκήρυξε δημόσια τις πεποιθήσεις του, εξακολουθούσε να πιστεύει στην ηλιοκεντρική θεωρία του χωρίς ποτέ να αλλάξει γνώμη.

Στη συνέχεια ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό άνευ ορίου, λόγω «βαρύτατων εγκλημάτων» και «υποψίας αίρεσης» ενώ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου του «Διάλογος», που περιείχε «κατά λάθος», όπως αναγκάστηκε να δηλώσει, τις αιρετικές αντιλήψεις. Η Εκκλησία αναγνώρισε το σφάλμα της σχετικά με τον Γαλιλαίο ούτε λίγο ούτε πολύ τρεισήμισι αιώνες αργότερα, οπότε και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ ζήτησε συγγνώμη για την αδικία που υπέστη ο σπουδαίος επιστήμονας.

Γαλιλαίος Γαλιλέι (Galileo Galilei) (1564 - 1642)

Διάσημος Ιταλός αστρονόμος, μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος. Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564 στην Πίζα της Τοσκάνης, την ημέρα που γεννήθηκε και ο Μιχαήλ Άγγελος, και πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1642 στο Αρτσέτρι της Φλωρεντίας, την ημέρα που γεννήθηκε ο Νεύτωνας.

Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και μαθηματικά και φυσικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Πίζας. Σε ηλικία 26 χρονών έγινε καθηγητής των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Εκεί ανακάλυψε πειραματικά ότι όλα τα σώματα, βαριά ή ελαφρά, πέφτουν στο έδαφος με την ίδια ταχύτητα, και διατύπωσε για πρώτη φορά την αρχή της αδράνειας και το νόμο της σύνθεσης των ταχυτήτων. 

Αυτά ήταν αντίθετα προς τη διδασκαλία του Αριστοτέλη, που θεωρούνταν τότε σαν η μοναδική πηγή της σοφίας. Έτσι πολλοί συνάδελφοί του στράφηκαν εναντίον του.

Ο Γαλιλαίος κατασκεύασε το πρώτο του τηλεσκόπιο. Με συνεχείς βελτιώσεις κατόρθωσε το 1612 να το τελειοποιήσει. Με το τηλεσκόπιό του έκανε σπουδαίες αστρονομικές παρατηρήσεις και επιβεβαίωσε τη θεωρία που είχε διατυπώσει 60 χρόνια νωρίτερα, ο μαθηματικός Κοπέρνικος, ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο και όχι ο Ήλιος γύρω από αυτήν, όπως πίστευαν μέχρι τότε.

Ενώ όμως η θεωρία του απλωνόταν και κατακτούσε νέους οπαδούς, οι εχθροί του κατόρθωσαν να τον διαβάλλουν στον Πάπα και να τον παραπέμψουν σε δίκη μπροστά στην Ιερή εξέταση με την κατηγορία ότι ήταν άθεος, γιατί οι θεωρίες του έρχονται σε αντίθεση με την Αγία Γραφή. Ο Γαλιλαίος αναγκάστηκε να αποκηρύξει γραπτώς τη διδασκαλία του και να παραδεχτεί ότι ήταν εσφαλμένα όσα είχε διακηρύξει.

Η παράδοση όμως αναφέρει ότι τη στιγμή που δημόσια έκανε την αποκήρυξη, γύρισε το κεφάλι του προς ένα φίλο του και ψιθύρισε: "Κι όμως κινείται".

Παρά την αποκήρυξη της θεωρίας του καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Στη μοναξιά της φυλακής ανακάλυψε την κίνηση της σελήνης. 

Το 1683 τυφλώθηκε τελειωτικά. Όταν πέθανε, σε ηλικία 78 χρόνων, αρνήθηκαν στους φίλους του την ανέγερση μνημείου, με την ελπίδα ότι θα λησμονηθεί το έργο του.

Πτολεμαίος Κλαύδιος ( 85-165 μ.Χ.)

Έλληνας Αστρονόμος που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το σημαντικότερο του έργο είναι η Μέγιστη Μαθηματική Σύνταξη (αποτελείται από 13 βιβλία και είναι περισσότερο γνωστό ως "Αλμαγέστη"). Δεχόταν το Γεωκεντρικό Σύστημα. Το σύστημά του για την ερμηνεία των φαινομένων του ουρανού ονομάζεται "πτολεμαϊκόν" ή "γεωκεντρικόν" και είναι τελείως αντίθετο προς το "ηλιοκεντρικό" του Αρίσταρχου.

 Κατά το γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου, κέντρο του κόσμου είναι η Γη, γύρω από την οποία κινούνται ο Ήλιος, οι πλανήτες, οι αστέρες και γενικά ολόκληρος ο ουρανός. Η Γη έχει σχήμα σφαιρικό, είναι ακίνητη και αποτελεί το κέντρο του κόσμου. Η Σελήνη είναι ο πιο κοντινός στη Γη πλανήτης και κινείται γύρω απ` αυτή. Στη σειρά των αποστάσεων από τη Γη ακολουθούν ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Ήλιος, ο Άρης, ο Ζευς και ο Κρόνος. 

Μέχρι το 16ο αι. το πτολεμαϊκό σύστημα ήταν το μόνο παραδεκτό στον κόσμο. Τότε όμως ο Κοπέρνικος ανακάλυψε τη θεωρία του Αρίσταρχου, το "ηλιοκεντρικό" δηλ. σύστημα, σύμφωνα με το οποίο κέντρο του σύμπαντος είναι ο Ήλιος και όχι η Γη.

Το δεύτερο μεγάλο έργο του είναι η Γεωγραφική Υφήγηση που εκτός απο τις διάφορες τοποθεσίες, από τους καταρράκτες του Νείλου μέχρι τη βόρεια Ευρώπη και από την Ισπανία μέχρι την Κίνα, περιλαμβάνει και 27 χάρτες, εκ των οποίων ο ένας παγκόσμιος.

Ο Ίππαρχος ο Ρόδιος ή Ίππαρχος ο Νικαεύς (περ.190 π.Χ. - 120 π.Χ.)

Έλληνας αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός. Θεωρείται ο «πατέρας της Αστρονομίας». Γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία (το σημερινό Ιζνίκ της Τουρκίας) γύρω στο 190 π.Χ.

 Κορυφαία επιτεύγματα του ήταν:

• Από τον 2ο αιώνα π.Χ. υπολόγισε πως το ηλιακό  είναι 365,242 ημέρες όταν σήμερα τα σύγχρονα ατομικά ρολόγια τον επιβεβαιώνουν υπολογίζοντάς το σε 365, 242199 ημέρες!
• Υπολόγισε τη διάμετρο της Σελήνη και τη κυμαινόμενη απόστασή της από τη Γη.
• Η δημιουργία του πρώτου καταλόγου αστέρων, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.

Είναι ο πρώτος που διαίρεσε τους κύκλους των οργάνων σε 360 μοίρες. Διαπίστωσε και αυτός τη σφαιρικότητα της γης και κατασκεύασε την πρώτη υδρόγειο σφαίρα! Προς τιμήν του ονομάστηκε ‘Ιππαρχος’ ένας κρατήρας της Σελήνης.

Φωκίων ή Φωκίωνας

Πολιτικός και στρατηγός της αρχαίας Αθήνας (402 - 317) .

Ο Φωκίωνας, γιος φτωχής οικογένειας της Αθήνας, ήταν ένας από τους λίγους πολιτικούς και στρατιωτικούς, που διακρίθηκαν για τη φρόνηση και χρηστότητά τους. Ανδρείος, γενναίος και ικανός στρατηγός και πολιτικός, επονομάστηκε "Φωκίων ο Χρηστός". Ήταν αντίπαλος της πολιτικής του Δημοσθένη και υποστήριζε την ειρήνη ανάμεσα στους Αθηναίους και τον Φίλιππο, το βασιλιά των Μακεδόνων. Παρόλη όμως την προσπάθειά του ν' αποτρέψει τον πόλεμο ανάμεσά τους, όταν ο Φίλιππος βάδισε εναντίον των Αθηναίων, ο Φωκίωνας ως αρχηγός του στόλου τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Μετά τον άτυχο για τους Αθηναίους Λαμιακό πόλεμο ο Φωκίωνας στάλθηκε για διαπραγματεύσεις στον Αντίπατρο. Όταν μετά από το θάνατο του Αντίπατρου, οι Αθηναίοι ζήτησαν από τους Μακεδόνες, που στην εποχή του Αντίπατρου είχαν εγκατασταθεί στον Πειραιά, να φύγουν, αυτοί με τη βοήθεια του Κάσσανδρου κατέλαβαν τον Πειραιά. Γι' αυτό θεωρήθηκε υπεύθυνος ο Φωκίωνας, που σε ηλικία 87 χρονών καταδικάστηκε να πιει το κώνειο (φυτικό δηλητήριο). Λίγο αργότερα όμως, οι Αθηναίοι μετάνιωσαν για την άδικη καταδίκη του συνετού Φωκίωνα και του έστησαν ανδριάντα, ενώ καταδίκασαν σε θάνατο εκείνον που τον είχε κατηγορήσει.