Το τσίμπημα του κουνουπιού…

Έχοντας ως εργαλεία ένα μικροσκόπιο και ένα ποντίκι εργαστηρίου, Γάλλοι επιστήμονες κατάφεραν να καταγράψουν τι ακριβώς συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν μας τσιμπάει ένα κουνούπι. 

Σχετικά:

• Κουνούπι (κώνωψ). 
• ...πολύ λαίμαργο κουνούπι!

το κοκοράκι ...κικιρικικί;

Σύμφωνα με το αντίστοιχο ελληνικό τραγουδάκι...
"...το σκυλάκι γαβ-γαβ...
η γατούλα νιάου-νιάου...
η κοτούλο κο-κο-κο...
το κοκοράκι κι-κι-ρι-κι-κί..."
Οπωσδήποτε το έχετε τραγουδήσει. Όμως, πόσο σίγουροι είστε για την ακρίβεια των στίχων;
Είναι πραγματικά διασκεδαστικό και συνάμα περίεργο το πώς ηχούν οι φωνές των ζώων σε ανθρώπους με διαφορετική γλώσσα.
Το παρακάτω βίντεο μας κατατοπίζει, παρουσιάζοντας τους ήχους των ζώων όπως ...ακούγονται σε μια αρκετά μεγάλη γκάμα γλωσσών:

Bow Wow Meow - Animal Sounds in Different Languages from properniceinnit on Vimeo.
πηγή: http://vimeo.com/25215616#

Μαύρο ελάφι

Το χρώμα του μαύρου ελαφιού ¨melanistic deer¨ οφείλεται στην παραγωγή μεγάλων ποσοστών μελανίνης στον οργανισμού του. Συναντώνται στις Η.Π.Α. (Τέξας) καθώς και στη Γερμανία. Το χρώμα του ποικίλλει από εντελώς μαύρο μέχρι σκούρο γκρι.

Παιχνιδιάρες πολικές αρκούδες...

Λευκό λιοντάρι.

Για πρώτη φορά λευκά λιοντάρια ανακαλύφθηκαν το 1975 στο Καταφύγιο Θηραμάτων του Τιμπαβάτι της Νότιας Αφρικής. Σήμερα υπάρχουν περίπου 300 λευκά λιοντάρια. 

Το λευκό τους χρώμα οφείλεται στο λευκισμό (έλλειψη χρωματικών κυττάρων) και όχι στον αλφισμό. Το χρώμα των ματιών τους είναι κανονικό (καφέ, γκριζομπλέ, γκριζοπράσινο, γαλάζιο), όπως και το χρώμα των πατουσών και των χειλών τους. 

Υπάρχουν περιπτώσεις λευκών λιονταριών που προέρχονται από φυσιολογικούς γονείς. 

Γάτες VS Πίνακες ζωγραφικής.

Κροσσωτός καρχαρίας.

Ο Κροσσωτός καρχαρίας συναντιέται στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό ωκεανό, συνήθως σε βάθος μεταξύ 120 μ. και 1.280 μ. 

Για πρώτη φορά πιάστηκε κροσσωτός καρχαρίας το 1870 στον κόλπο του Τόκιο. Λόγω των ¨πρωτόγονων¨ χαρακτηριστικών του θεωρείται ένα «ζωντανό ορυκτό». Η επιστημονική του ονομασία, Chlamydoselachus anguineus, προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις χλαμύς και σελάχιον. Η κοινή του ονομασία κροσσωτός οφείλεται στα έξι ζεύγη τεχνικών αεραγωγών που βρίσκονται στο σώμα του.

Το μήκος του ανέρχεται κατά μέσο όρο περίπου στα 2 μ. Τα αρσενικά είναι μικρότερα σε μήκος από τα θηλυκά με μέσο όρο μήκος τα 1,50 μ. 

Έχει χρώμα σκούρο καφέ ή σκούρο γκρι. Το στόμα του είναι μεγάλο και καταλαμβάνει περισσότερο από το μισό του κεφαλιού του. Τα 300 δόντια είναι στοιχισμένα σε 25 σειρές (13 στη πάνω και 12 στην κάτω γνάθο). 

Κύρια τροφή του είναι το καλαμάρι και άλλα κεφαλόποδα. 

Ένα τρίποδο ψάρι… Tripod fish.

Το τρίποδο ψάρι (Bathypterois grallator)  ζει στον Ατλαντικό,  το δυτικό Ινδικό Ωκεανό και τον Ειρηνικό σε βάθος από 800-4.720 μ. Το μήκος του φτάνει κατά μέσο όρο τα 30-37 εκ. Συνηθίζει να ζει κοντά στο πυθμένα της θάλασσας. Τρέφεται με μικρά ψάρια, γαρίδες, μαλακόστρακα. Είναι ζώο ερμαφρόδιτο και όταν δεν βρει σύντροφο για αναπαραγωγή, παράγει μόνο του τους απογόνους. 

Επειδή ζουν βαθιά στον ωκεανό, σε σκοτεινό περιβάλλον, η όρασή τους δεν είναι αναπτυγμένη. Για να βρίσκουν την τροφή τους χρησιμοποιούν τα μακριά κοιλιακά τους πτερύγια καθώς και το επιμηκυμένο πτερύγιο της ουράς. Με αυτά στερεώνονται στο βυθό και περιμένουν τη λεία τους. Τα πτερύγια του θώρακά τους λειτουργούν ως κεραίες που αντιλαμβάνονται τις δονήσεις στο νερό. Μόλις αντιληφθούν τη λεία τους τη σπρώχνουν με τα θωρακικά πτερύγια προς το στόμα.

Η φωτογραφία της ημέρας: Μαμά Ελέφαντας / Κροκόδειλος.

Η ¨ισπανίδα χορεύτρια¨ της θάλασσας…

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα γυμνοβράγχια με μήκος τα 40 εκ. και άνω. Το επιστημονικό του όνομα είναι Hexabranchus sanguineus 

(«έξι βράγχια στο χρώμα του αίματος»). 

Το όνομα sanguineus, αναφέρεται σε έντονο κόκκινο χρώμα του (υπάρχει και μια κίτρινη παραλλαγή του). 

Για τη μετακίνησή του χρησιμοποιεί δύο τρόπους: το σύρσιμο και το κολύμπι. 

Όταν κολυμπάει στροβιλίζεται στο νερό με μια θεαματική κυματιστή κίνηση. Στην κίνηση του αυτή καθώς και στο κόκκινό του χρώμα οφείλει την ονομασία ¨ισπανίδα χορεύτρια¨ (Bailarina Española), μιας και θυμίζει τις κινήσεις της φούστας μιας χορεύτριας φλαμένκο. 

Πεταλούδες Monarch: Ταξιδιώτες 3.000 χλμ.

Οι πεταλούδες Monarch μεταναστεύουν κάθε χρόνο από το Μεξικό, όπου ξεχειμωνιάζουν στις νότιες περιοχές του Καναδά, διανύοντας έτσι μια απόσταση περίπου 3.000 χλμ. Μεταναστεύουν ομαδικά σε ομάδες εκατομμυρίων και απαιτούνται 3 έως 4 γενιές πεταλούδων για την ολοκλήρωση της μετανάστευσης. 

Συνάντηση γάτας με... φίδι!

Δικέφαλα φίδια.

Οι πιθανότητες να γεννηθεί έναν δικέφαλο φίδι είναι 1 στις 10.000. Τα δικέφαλα φίδια μπορούν να ζήσουν μέχρι 20 έτη σε συνθήκες αιχμαλωσίας. 

Δικέφαλος πύθωνας σε εκτροφείο της Γερμανίας. Είναι ο δεύτερος γνωστό πύθωνας που έχει γεννηθεί με δύο κεφάλια. Κατάγεται από την Αφρική και δεν είναι δηλητηριώδης. 

Βασιλικό φίδι της Καλιφόρνια. Βρίσκεται σε ζωολογικό κήπο της Ουκρανίας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες γεννιέται κάθε 50 χρόνια. 

Δικέφαλο φίδι που πάσχει από αλμπινισμό. Ανήκει στο είδος Thamnophis marcianus (Garter snakes) και δεν είναι δηλητηριώδης. Είναι το μοναδικό φίδι που είναι δικέφαλος και αλμπίνος. 

Βρίσκεται στις ΗΠΑ και ανήκει στο είδος Honduran milk snake. 

Ακτινογραφία δικέφαλου φιδιού. 

Καλαμάρι βαμπίρ.

Το καλαμάρι βαμπίρ έχει κοινά στοιχεία τόσο με τα καλαμάρια όσο και με τα χταπόδια. Ανακαλύφθηκε από γερμανική ερευνητική αποστολή το 1898–1899. Η πρώτη του περιγραφή και ταξινόμηση έγινε το 1903 από γερμανό επιστήμονα που το ταξινόμηση αρχικά ως χταπόδι. Το επιστημονικό του όνομα Vampyroteuthis infernalis μεταφράζεται ως ¨καλαμάρι βαμπίρ από την κόλαση¨. Το μήκος του μπορεί να φτάσει τα 15 εκ. Τα μάτια του είναι μεγάλα και με διάμετρο 2,5 εκ. είναι τα μεγαλύτερα που έχει οποιοδήποτε ζώο ανάλογα με το μέγεθος  του σώματος του. Το χρώμα τους είναι κόκκινο ή μπλε ανάλογα με το φως που φτάνει σε αυτά. Οι 8 βραχίονες του, που συνδέονται από ένα πλέγμα δέρματος, καλύπτονται από βεντούζες και μαλακά, σαρκώδη αγκάθια. Δύο μεγάλα πτερύγια υπάρχουν στο πάνω μέρος του σώματός του που το βοηθούν στη μετακίνησή του.

Στο σώμα του υπάρχουν τα φωτοφόρα, δηλ. όργανα που μπορούν και παράγουν φως. Με αυτά το καλαμάρι βαμπίρ έχει τη δυνατότητα να ¨ανάβει και να σβήνει¨. Το κατορθώνει αυτό μέσω ενός χημικού φαινομένου που ονομάζεται βιοφωτισμός. Το καλαμάρι ελέγχει απόλυτα τα φωτοφόρα. Μπορεί και ρυθμίζει την ένταση και το μέγεθος τους μπερδεύοντας έτσι τους εχθρούς του ή προσελκύοντας τη λεία του. Δεν διαθέτει, όπως τα κοινά καλαμάρι μελάνι, μπορεί όμως να εκτοξεύσει από τα άκρα των βραχιόνων του ένα παχύ λαμπερό σύννεφο από βλέννα. Το σύννεφο αυτό έχει διάρκεια έως και 10 λ.

Ζει στα βαθιά νερά σε βάθος περίπου 600-1000 μ. (άλλoi υποστηρίζουν μέχρι τα 3.000 μ.), σε στρώματα των ωκεανών με ελάχιστο οξυγόνο (λιγότερο από 5%). Προτιμάει νερά που η θερμοκρασία τους κυμαίνεται μεταξύ 2-6 βαθμούς  Celsius.

Χρυσόψαρα με μάγουλα μπαλόνια...

Τα συγκεκριμένα χρυσόψαρα φτάνουν σε μήκος έως τα 15 εκ. Χαρακτηριστικό τους οι μεγάλες φουσκωτές μπάλες που έχουν κάτω από τα μάτια τους. 

Λιοντάρια στην Ελλάδα.

Λιοντάρια στην Ελλάδα; Σήμερα μάλλον μόνο στο Αττικό Πάρκο μπορεί να δει κάποιος. Στην αρχαιότητα όμως τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς…

Λιοντάρια  (Panthera leo) υπήρχαν στην Ελλάδα μέχρι το 100 μ.Χ. Στα Βαλκάνια, την Ιταλική Χερσόνησο, τη νότια Γαλλία και την Ιβηρική Χερσόνησο πιστεύεται ότι ζούσε το ασιατικό λιοντάρι (Panthera leo persica ή Panthera leo spelea). 

Αποτελούσε αντικείμενο κυνηγιού τόσο για τους αρχαίους Έλληνες όσο και για τους Ρωμαίους. Η ονομασία Panthera leo spelea προέρχεται από παλαιολιθικές σπηλαιογραφίες που το απεικονίζουν. 

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο τα λιοντάρια αφθονούσαν στην Ελλάδα γύρω στο 480 π.Χ.  Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), πατέρας της ζωολογίας, αναφέρει στο βιβλίο του "Των περί ζώα ιστοριών" ότι το λιοντάρι: «Είναι πραγματικά σπάνιο και δε συναντάται σε πολλά μέρη σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Εμφανίζεται μόνο στην περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα στους ποταμούς Αχελώο και Νέσσο». 

Λέων, Κόρινθος 500 π.Χ.

Από το ασιατικό λιοντάρι (Panthera leo persica) ζουν σήμερα μόνο ελάχιστα στην Ινδία. Σε μια μικρή περιοχή του κρατιδίου Γκουζουράτ της Ινδίας επιζούν μόλις 400 άτομα του είδους. Οι υπεύθυνοι του συγκεκριμένου πάρκου κατάφεραν να αυξήσουν τον πληθυσμό του από τα 50 άτομα πριν έναν αιώνα σε περίπου 400 σήμερα. Το ασιατικό λιοντάρι μοιάζει πολύ με το αφρικανικό, είναι όμως λίγο πιο μικρόσωμο και τα αρσενικά έχουν πιο φουντωτή ουρά.

 Ο Μ. Αλέξανδρος σε κυνήγι λιονταριού (λεπτομέρεια από ψηφιδωτό της Πέλλας).

Η επιστημονική ονομασία του λιονταριού είναι Panthera leo. Το  Panthera προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό παν- και θηρ' που σημαίνει ο κυνηγός όλων ή κατ΄ άλλους έχει προέλευση από την ανατολική Ασία και σημαίνει «κιτρινωπό ζώο» ή «κίτρινο προς λευκό». Το leo προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό λέων από το ρήμα λύω-λέω που σημαίνει διαλύω σε πολλά μέρη. 


By Cåsbr
Ελληνικό άγαλμα λιονταριού, 400-390 π.Χ., μεταφέρθηκε στη Ρώμη την αυτοκρατορική περίοδο και βρέθηκε στο Τραστέβερε της Ρώμης.  Metropolitan Museum of Art. 

Λήκυθος που απεικονίζει τον Ηρακλή να μάχεται με το λιοντάρι της Νεμέας. Ο ήρωας, γυμνός και γενειοφόρος, έχει αρπάξει το λιοντάρι από το λαιμό με το αριστερό του χέρι ενώ σφίγγει το μπροστινό πόδι του ζώου με το δεξί του χέρι. Αθηνά και Ιόλαος σπεύδουν να τον βοηθήσουν.

Ο Ηρακλής και το Λιοντάρι της Νεμέας σε αττικό Μελανόμορφο αμφορέα του Ψίακος, περίπου 525 π.Χ.

Ο Ηρακλής και το Λιοντάρι της Νεμέας, αττικό αγγείο, 520-500 π.Χ.  

Θραύσμα ελληνικού μωσαϊκό του λιονταριού της Νεμέας, Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάρου.

Ο Λέων της Κέας ή της Ιολυλίδας (600 π.Χ.), αποτελεί το έμβλημα του νησιού της Κέας. Βρίσκεται σε έναν ψηλό βράχο, ένα περίπου χιλιόμετρο από τον οικισμό. Κατασκευάστηκε στα τέλη του 7^ου αι. π.Χ. Ένας από τους μύθους σχετικά με το Λέων αναφέρει ότι στην τοποθεσία που βρίσκεται ο Λέων οι νύμφες που έμεναν εκεί άρχισαν να σκοτώνουν τις γυναίκες. Οι κάτοικοι θέλησαν να εγκαταλείψουν τον οικισμό. Τότε ιερέας του Δία παρακάλεσε το θεό να τους βοηθήσει. Ο Δίας έστειλε ένα λιοντάρι και έδιωξε τις νύμφες. Οι κάτοικοι σκάλισαν ένα λιοντάρι σ΄ ένα βράχο, για να το βλέπουν οι νεράιδες και να φοβούνται.

Ο Λέων της Αμφίπολης. Επιτάφιο μνημείο. Δεν αποτελεί όμως την αυθεντική κατασκευή, αλλά επανένωση των κομματιών του Λέοντα που βρέθηκαν στη γύρω περιοχή. Αυθεντική είναι όμως η βάση του που έχει κατασκευαστεί από πέτρες του 2ου αι. π.Χ. Υπάρχει η άποψη πως στήθηκε από τον Άγνωνα, φίλο του Περικλή, για να τιμηθούν οι χιλιάδες Αθηναίοι νεκροί της μάχης του Δαρβήσκου. Μια άλλη άποψη, λέει πως το μνημείο χτίστηκε προς τιμήν του ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου Νέαρχου ενώ άλλοι επιστήμονες πιστεύουν πως το λιοντάρι χτίστηκε προς τιμήν του Λεωσθένους, επίσης ναυάρχου του Αλεξάνδρου από την Μυτιλήνη.

Τα λιοντάρια της Δήλου. Αποτελούν το σήμα κατατεθέν του νησιού. Βρίσκονται στη δυτική πλευρά της Λεωφόρου των Λεόντων, παρατεταγμένα στη σειρά και καθισμένα στα πίσω τους πόδια. Κατασκευάστηκαν τον 7^ο αι. π.Χ. από μάρμαρο της Νάξου. Αποτέλεσαν αφιέρωμα των Ναξίων ώστε να ¨φρουρούν¨ την ιερή λίμνη (αποξηραμένη πλέον) που βρισκόταν απέναντί τους. Αρχικά ήταν 16 ενώ σήμερα σώζονται μόνο 5. Έχουν μεταφερθεί στο Μουσείο της Δήλου και στη θέση τους έχουν τοποθετηθεί αντίγραφά τους. 

Η Πύλη των Λεόντων αποτελεί την κύρια είσοδο της Ακρόπολης των Μυκηνών. Κατασκευάστηκε στα μέσα του 13ου αι. π.Χ.