Σελίδες

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

«Αχ, αυτή η αυλή».


Του Δημήτρη Νόλλα

Αρχή της σχολικής χρονιά στα μέσα της δεκαετίας του σαράντα. Βαριά ήττα έχει υποστεί το γερμανικό σχέδιο για την ενοποίηση της Ευρώπης, ενώ εδώ σ΄ εμάς, ξεκινάει τρικούβερτο το εμφύλιο φαγοπότι.

Γέμιζε φως η τάξη και φωνές, μέσα στο λαμπερό Οκτώβρη κι απ΄ την αυλή ανέβαιναν λιγωτικές οι εντολές μιας θελκτικής γυμνάστριας.

Αυτή η τάξη των νεοσύλλεκτων νηπίων δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στη δασκάλα με τα μελένια μάτια, που επαναλαμβάνει μπροστά στο μαυροπίνακα «άλφα-βήτα-γάμα».

Βόμβος ζαλιστικός εκείνο το γλυκύ αλλά και επιτακτικό «ένα-δύο-τρία» με το συγγενικό του τονισμό, που σκαρφαλώνει απ΄ τα παράθυρα της τάξης, φέρνει βηματισμό χαρούμενο, μπερδεύοντας τα παιδιά της πρώτης καθώς τα ξεστρατίζει απ΄ την σειρά της αλφαβήτας.

«Γάμα» σχεδιάζουν ένα κρεμασμένο ψάρι ανάποδα κι όμως «τρία» θέλουν να ψιθυρίσουν, «τρία» που φέρνει ο αέρας της αυλής.

«Άλφα» χαράζουν με καλλιγραφία τα παιδιά στον πίνακα, ενώ από μέσα τους «ένα» τραγουδάνε.

«Βήτα» με βυζιά σχεδιάζουν τα άβγαλτα παιδιά και «δύο» μοιάζει να σιγομουρμουρίζουν καθώς ζήλεια βαριά τα τρώει γι΄ αυτούς εκεί έξω, που ακόμη το βήμα τους μετράνε.

Γέλια πολλά όταν χτυπήσει το κουδούνι ξεχνώντας πόσο προσεκτικά ήταν στοιχημένα και τρέχουν με ορμή. Πώς ξεγελάει η άψογα παρατεταγμένη τάξη που δεν θέλει να μπει σε τάξη. 

Μόνο το στενό πέρασμα της πόρτας μπορεί για μια στιγμή να ανακόψει την ανατρεπτική τους φόρα. Για μια στιγμή. Και είναι εκείνη η στιγμή που ξαφνικά, γράμματα και αριθμοί σκορπίζονται στο χώμα κι όλα ξεχνιούνται. 

Γιατί δεν ήταν τα παραγγέλματα γυμναστικής που τους γοήτευαν και τους καλούσαν. Ήταν η αυλή, η μάντρα, το χέρσο το οικόπεδο, με τόπια και πατίνια. Το μαγικό το έξω, αυτό που συνέχεια μας θυμίζει χωρίς ν΄ αφήνει να ησυχάσουμε, πως καλό είναι το «ένα-δύο», ακόμη κι όταν ηχεί σαν «άλφα-βήτα», καλύτερη όμως είναι η λευτεριά στην άπλα.

Αχ, αυτή η αυλή.



Πηγή: Η Καθημερινή, «Επτά Ημέρες», Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 1999.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου