αυτός …αυτοί …εμείς!

  Κάθε δεύτερη χρονιά το πολύ,ένας δάσκαλος συναντά είκοσι-βάλε μαθητές. Κι αυτοί οι μαθητές συναντούν έναν καινούριο δάσκαλο. Άλλες φορές σε περιβάλλον γνωστό για όλους. Άλλες φορές σε άγνωστο και ανοίκειο χώρο για όλους. Κι άλλοτε, πολύ συχνά, σε οικείο χώρο για τους μαθητές και άγνωστο για τον δάσκαλο. Και τότε …μαγικά συμβαίνουν. Όμως, όχι αμέσως.

   Ας υποθέσουμε ότι είστε δάσκαλος και μπαίνετε για πρώτη φορά σε μια τάξη εκτός της πρώτης. Οι μαθητές εκτός από την ατομική τους υπόσταση  μετέχουν και σε μια ήδη διαμορφωμένη συλλογικότητα: είναι μέλη μιας ομάδας για ένα ως πέντε χρόνια. Κι εσείς είστε ο καινούριος.Τότε νιώθετε καθαρά στην αρχή ότι πρέπει να τους κερδίσετε έναν-έναν αλλά και όλους μαζί. Να τους κάνετε να αντικαταστήσουν εκείνο το άχαρο και αναγνωριστικό “Κύριε, θα μας βάζετε πολλά διαγωνίσματα;” με το “Κύριε, τι θα κάνουμε σήμερα;”.

   Το καταλαβαίνετε όταν έχετε κάνει επαφή. Μέχρι τότε όμως, χρειάζεται να τους γοητεύσετε, να τους παρασύρετε, να τους χαλαρώσετε. Έργο φιλόδοξο, αλλά μέσα στο ρεπερτόριό σας. Και καθώς προσπαθείτε να το καταφέρετε, μια μέρα νιώθετε ότι κι εσείς έχετε γοητευτεί, παρασυρθεί και χαλαρώσει απ' αυτούς!Είναι η μέρα που επιστρέφετε στο σπίτι και χαμογελάτε με τη σκέψη κάποιας ατάκας ή γεγονότος που έγινε στην τάξη. Η μέρα που διηγείστε με κρυφό καμάρι τα πρώτα τους συναρπαστικά κατορθώματα σε κάποιον τρίτο. Η μέρα που γεμίζει με τη γλύκα μιας αυθόρμητης αγκαλιάς. Η μέρα που η προσωπική αντωνυμία ντύνεται το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο ..εμείς...