Φυτά στην ελληνική μυθολογία

Χαλέπιος πεύκη

Το αειθαλές πεύκο της Μεσογείου, η πίτυς των αρχαίων, αποτελούσε το αγαπημένο δέντρο της Ρέας, κόρης του Ουρανού και της Γης, μιας και το δέντρο συμβόλιζε το σύνδεσμο Ουρανού της Γης.

Έλατο

Το όνομα πίτυς έδιναν οι αρχαίοι και το έλατο. Το έλατο ήταν αφιερωμένο στο θεό των βοσκών Πάνα. Αυτός είχε ερωτευθεί κάποτε τη νύμφη Πίτυ που άρεσε και στο Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα και ο Βοριάς, για να την εκδικηθεί, φύσηξε και την πέταξε κάτω από ένα βράχο. Εκεί τη βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνος και τη μεταμόρφωσε σε έλατο. Οι σταγόνες του ρετσινιού είναι τα δάκρυα της νύμφης κάθε φορά που φυσάει βοριάς.

Ίταμος

Ήταν αφιερωμένος στις Ερινύες, τις χθόνιες θεότητες της εκδίκησης, που τιμωρούσαν τις ανθρώπινες ασέβειες με το δηλητήριο αυτού του δέντρου. Η τοξικότητά του αυτή ήταν γνωστή από παλιά. Πραγματικά, πεντακόσια γραμμάρια από τα φύλλα του μπορούν να σκοτώσουν ένα άλογο. Η θεά Άρτεμις χρησιμοποιούσε βέλη δηλητηριασμένα με ίταμο. Η Άρτεμις λατρευόταν, ανάμεσα σε άλλους και σε ένα ναό που βρισκόταν μέσα σε ένα μεγάλο δάσος από ιτάμους στο αρκαδικό βουνό Αρτεμίσιο. Σήμερα το βουνό είναι ξερό και δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τέτοια δέντρα.

Αγριοτριαντάφυλλο και ανεμώνη

Ο γνωστός για την ομορφιά του και αγαπημένος της θεάς Αφροδίτης Άδωνις, μανιώδης κυνηγός καθώς ήταν, σκοτώθηκε από έναν αγριόχοιρο. Η Αφροδίτη έχυσε τόσα δάκρυα για τον αγαπημένο της, όσος και οι σταγόνες αίματος που είχε αφήσει ο Άδωνις. Από κάθε δάκρυ φύτρωσε ένα αγριοντριαντάφυλλο και από κάθε σταγόνα μια ανεμώνη.

Αγριοντριαντάφυλλο

Ανεμώνη

Ίριδα

Η θεϊκή αγγελιοφόρος Ίρις έδωσε τ΄ όνομά της στο ομώνυμο λουλούδι. Ο ρόλος της Ίριδας ήταν να συνοδεύει τις ψυχές των κοινών θνητών στους τόπους της αιώνιας ειρήνηςαπό τη διαδρομή του ουράνιου τόξου που έχει τα χρώματά της.

(Ε. Μπάουμαν, Η ελληνική χλωρίδα στο μύθο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία)