Ο Πόντος, η περιοχή απ΄ όπου προέρχονται οι Πόντιοι, βρίσκεται στα βορειοανατολικά παράλια της Τουρκίας και πήρε το όνομά του από τον Εύξεινο Πόντο. Η λέξη «Πόντος» σημαίνει θάλασσα και «Εύξεινος» σημαίνει φιλόξενη.
Η περιοχή αυτή κατοικήθηκε από τους Έλληνες πριν από το 1000 π.Χ. Μετά το 1204, όταν η Πόλη αλώθηκε από τους Φράγκους ο Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός ίδρυσε στην περιοχή του Πόντου το κράτος της Τραπεζούντας, το οποίο διαλύθηκε το 1451 από τον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή.
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Έλληνες αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού της περιοχής. Ζούσαν κυρίως στα αστικά κέντρα και κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής. Αυτή η οικονομικοί κυριαρχία είχε ως αποτέλεσμα και τη δημογραφική και πνευματική ανάπτυξη των Ελλήνων του Πόντου.
Έτσι το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Σύντομα οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο σχεδιάζοντας και υλοποιώντας το διωγμό των χριστιανικών πληθυσμών και τον εκτουρκισμό της περιοχής.
Από το 1916 έως το 1923 οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ σκότωσαν περισσότερους από 350.000 Έλληνες του Πόντου και ανάγκασαν όσους επέζησαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν στην Ελλάδα.
Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» οι Τούρκοι εκτόπισαν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι προχώρησαν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα.
Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η Γενοκτονία των Ποντίων - Μέρος 1 by 2oharilaou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου