Σελίδες

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ-ΞΕΝΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ



Ο Φράνσις Μπέικον (Δουβλίνο 1909 – Μαδρίτη 1992) τοποθετείται ανάμεσα στους ελάχιστους σύγχρονους καλλιτέχνες που βίωσαν έντονα την κρίση της αστικής κοινωνίας μέσα στον 20ό αιώνα και εξίσου έντονα τη μετουσίωσαν σε εικαστική έκφραση.

 Ο Φράνσις Μπέικον όμως, διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους γιατί παρουσιάζει ιδιομορφία. Η ζωγραφική του δεν «αποτυπώνει» επιφανειακού τύπου επίκαιρα στοιχεία αυτής της κρίσης, αλλά τα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης φύσης. Αμιγώς ανθρωποκεντρικός, με τις παραμορφωμένες, σχεδόν φασματικές ανθρώπινες φιγούρες του, που εκφράζουν την πραγματικότητα σ’ όλη της τη βαναυσότητα, κατορθώνει να αναγάγει την κατάπτωση και το «ποταπό» του ψυχισμού σε υψηλή τέχνη. 


Και όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει στην Εισαγωγή της η Angela Molina: «Λίγοι καλλιτέχνες του διαμετρήματος του Φράνσις Μπέικον στάθηκαν ικανοί να αποκαλύψουν τόσες καινούργιες και ποικίλες οπτικές γωνίες, προϊόν της σκόπιμης αμφισημίας του έργου του Ιρλανδού καλλιτέχνη – τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μοναχική του προσπάθεια να εξιχνιάσει τα απροσμέτρητα βάθη της ανθρώπινης φύσης.


 Πρόκειται για εξαιρετικά ρωμαλέο έργο, δημιούργημα ενός σαρκαστικού πνεύματος, που χλευάζει ακόμη και τον θάνατο. Ο Μπέικον, ζωγράφος–άθυρμα της μοίρας, ουδέποτε “σχεδίασε” οτιδήποτε στη λαμπρή καλλιτεχνική του σταδιοδρομία.


 Αντίθετα, άφηνε την ίδια του τη ζωή να αποτελεί το θέμα του έργου του, το οποίο κρεμόταν από το λεπτό νήμα της επιθυμίας. Ο Φράνσις Μπέικον τράφηκε από την ίδια του τη σάρκα όσο κανείς άλλος».


 





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου