ΤΖΙΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ-ΞΕΝΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο Τζάνι Ροντάρι γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1920 σε ένα χωριό της Νοβάρα, στη Βόρεια Ιταλία. Ο πατέρας του, που ήταν φούρναρης, πέθανε πολύ νωρίς αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του να αναθρέψει τρία μικρά παιδιά. Ο Τζάνι τελειώνοντας τη σχολή του Σεβέζο άρχισε τη σταδιοδρομία του σαν δάσκαλος, σε αγροτικές κυρίως οικογένειες, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Παράλληλα διάβαζε φιλοσοφία, λογοτεχνία και πολιτικά κείμενα ενώ ασχολιόταν και με τη μουσική. 

Το 1939 φαίνεται να είχε εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο, ωστόσο για μικρό χρονικό διάστημα. Η κακή του υγεία του παρείχε μάλλον το προνόμιο της αποφυγής των στρατιωτικών υποχρεώσεων ωστόσο η ακόμη πιο κακή οικονομική κατάστασή του και ο φασισμός που επικρατούσε την εποχή εκείνη στην Ιταλία τον υποχρέωσαν να ενταχθεί στο φασιστικό κόμμα. Για πολύ λίγο, όμως, καθώς η απώλεια των δύο φίλων του και ο εγκλεισμός του αδελφού του σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης τον έκαναν να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας από τις γραμμές του οποίου συμμετείχε στην αντίσταση.

Μεταπολεμικά αρθρογραφώντας στην Ουνιτά, Εφημερίδα του ΚΚΙ, αρχίζει να γράφει παιδικά βιβλία εκδίδοντας παράλληλα το περιοδικό «Πιονέρος» στη Ρώμη. Από το 1952 ταξιδεύει στη Σοβιετική Ένωση, πράγμα που εξακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του, και το 1953 παντρεύεται τη Μαρία Τερέζα Φερέτι με την οποία αποκτούν την Πάολα. Το 1957 μετά από εξετάσεις λαμβάνει και επίσημα την ιδιότητα του δημοσιογράφου. 

Πέθανε στη Ρώμη το 1980 κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης. Το σπουδαίο έργο του που αποτελεί μια βάση για την ανάπτυξη παιδαγωγικών δραστηριοτήτων, είναι παγκόσμια γνωστό και αναγνωρισμένο.

.

Ο Ροντάρι με το αστείρευτο χιούμορ του, και τις αλληγορίες του, δίνει στο παιδί εκείνες τις κατευθύνσεις που οδηγούν σε αξίες και ιδανικά αλλά και στον τρόπο για τη διατήρησή τους, τους αγώνες δηλαδή, και πάνω απ΄ όλα με την ελπίδα ζωντανή. Για το έργο του αυτό ο συγγραφέας το 1970 τιμήθηκε με το ανώτερο βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, το Μετάλλιο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. 

Ξεχωρίζει, φυσικά, το Τσιπολίνο το παραμύθι που το κρεμμυδάκι αποφασίζει να αγωνιστεί για την καταπολέμηση της αυταρχικής ντομάτας η οποία τυραννάει τον ίδιο αλλά και τα άλλα λαχανικά. Η πάλη των «λαχανικών τάξεων» παρουσιαζόταν πολύ συχνά στη Σοβιετική Ένωση από το 1973 από τους Κάρεν Χατσατουριάν και Γκένρικ Αλεξάντροβιτς Μαϊόροφ (χορογραφία).