Οι Μεγάλες δυνάμεις απέναντι στον ελληνικό αγώνα – Φιλελληνισμός

Για να μην ανατραπεί στην Ευρώπη η κατάσταση που υπήρχε, οι μοναρχίες της Ευρώπης ίδρυσαν, μετά την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό την Ιερή Συμμαχία (26 Σεπτεμβρίου του 1815,  Παρίσι).

Η Ιερή Συμμαχία (Αυστρία, Πρωσία, Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία) θεωρούσε ότι οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα ήταν ανεπιθύμητο και έπρεπε να καταδικαστεί, μιας και θα μπορούσε να ανατρέψει την ευρωπαϊκή ισορροπία και τα απολυταρχικά καθεστώτα. Έτσι, η στάση που κράτησε η Ιερή Συμμαχία απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση ήταν εχθρική. Προχώρησε μάλιστα στην καταδίκη της σε επίσημα  συνέδρια της το 1821 και το 1822.

Κύριος εκφραστής της πολιτικής της Ιερής Συμμαχίας ήταν ο πρωθυπουργός της Αυστρίας Μέτερνιχ. 

Μέτερνιχ

Αντίπαλος του Μέτερνιχ ήταν ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος επιδίωκε να πείσει τον τσάρο να βοηθήσει τους Έλληνες.

Καποδίστριας

Η σύγκρουση μεταξύ των δύο ανδρών κορυφώθηκε ιδιαίτερα μετά από τη φρίκη που προκάλεσαν στη Ρωσία και σε όλο το χριστιανικό κόσμο οι σφαγές των χριστιανών στην Κωνσταντινούπολη και ο απαγχονισμός του οικουμενικού πατριάρχη από τους Τούρκους. Νικητής από τη σύγκρουση αυτή αναδείχθηκε ο Μέτερνιχ και η πολιτική του, με αποτέλεσμα ο τσάρος να απομακρύνει από τη θέση του τον Καποδίστρια.

Από τον τρίτο όμως χρόνο της Επανάστασης η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Η πορεία του Αγώνα προκάλεσε όχι μόνο συμπάθεια αλλά και θαυμασμό στους ξένους. Ο νέος υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας Κάνινγκ, θεώρησε ότι θα μπορούσε δοθεί βοήθεια προς τους Έλληνες χωρίς να θίγονται τα συμφέροντα της χώρας του.

Τζωρτζ Κάνινγκ

Η αλλαγή αυτή της αγγλικής πολιτικής από το 1823 είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και η πολιτική της Ρωσίας απέναντι στους Έλληνες. Η Ρωσία ήταν ο κύριος ανταγωνιστής της Αγγλίας και δεν ήθελε να αφήσει τους Άγγλους να έχουν την πρωτοβουλία των διπλωματικών κινήσεων. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σ' αυτές τις δύο μεγαλύτερες δυνάμεις της εποχής βοήθησε την Ελληνική επανάσταση και αχρήστευσε την εχθρική στάση της Αυστρίας και της Ιερής Συμμαχίας.

Και ενώ οι κυβερνήσεις των δυνάμεων χάραζαν την πολιτική τους, με βάση τα συμφέροντα των χωρών τους, δημιουργήθηκε ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μεγάλη συγκίνηση από τα κατορθώματα αλλά και τις θυσίες των επαναστατών.

Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι, 1861, Θεόδωρος Βρυζάκης.

Η αγάπη των ξένων για τους επαναστατημένους Έλληνες ονομάστηκε φιλελληνισμός. Οι φιλέλληνες έκαναν εράνους για την ενίσχυση του Αγώνα και πίεζαν με διαφόρους τρόπους τις κυβερνήσεις τους να βοηθήσουν τους Έλληνες, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έρχονταν και οι ίδιοι στην Ελλάδα και πολεμούσαν στο πλευρό των επαναστατών. 

Κατά την διάρκεια της Επανάστασης του ΄21 σκοτώθηκαν ή πέθαναν 313 φιλέλληνες από κακουχίες.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η προσφορά των ανθρώπων του πνεύματος, ποιητών και καλλιτεχνών, οι οποίοι με τα έργα τους πρόβαλλαν τον ελληνικό αγώνα και συγκινούσαν τους συμπατριώτες τους.

Λόρδος Βύρων

Εξαιρετική θέση ανάμεσα τους Φιλέλληνες κατέχει ο Άγγλος λόρδος Βύρων, σπουδαίος ποιητής της εποχής, που όχι μόνο πρόσφερε υλικά και ηθικά στην Επανάσταση, αλλά θυσίασε και την ίδια του τη ζωή γι' αυτήν. Άλλοι διάσημοι φιλέλληνες ήταν ο Ουγκό, ο Σέλλεϊ, ο Ντελακρουά, ο Σανταρόζα κ.ά.

Ουγκώ

Σέλλεϊ

Ντελακρουά

Σανταρόζα 

Ιταλός πολιτικός και αγωνιστής. 

Πολέμησε και "έπεσε" στη Σφακτηρία