Ένας Θεός
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί.
το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...
Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,
από τ΄άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.
Φέρτε μου Μάγοι -θεία βουλή το γράφει-
τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι
της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι!
Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βαίνει!
Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,
στην καρδιά μου -στην κούνια του- σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείται εσείς τη θεία τη γέννα.
Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός
ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
(Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων, Ε΄-Στ΄Δημοτικού)
Πραγματικά το "ρεφραίν" του ποιήματος (Ω!μέσα μου...ξάστεροι ουρανοί) είναι αστείο.Με την κολλητή μου γελάμε συνεχώς γι'αυτό!Επίσης στο φημοτικό με τις φίλες μου το είχαμε κάνει τραγούδι και γελούσαμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή