Χριστούγεννα (Τέλλος Άγρας)

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, 

κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. 

Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, 

μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι 

και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. 

Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι 

και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη 

κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. 

Το μικρό το εικόνισμα όλ' αυτά τα φτάνει, 

μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, 

όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά 

στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, 

κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.