Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους (1204), η Βυζαντινή αυτοκρατορία διασπάστηκε σε μικρότερα ελληνικά κράτη και σε κράτη που ίδρυσαν Φράγκοι, Βενετοί και άλλοι κατακτητές.
Πολλές περιοχές της Ελλάδας γνώρισαν τη βενετσιάνικη κατοχή. Αυτό συνέβη κυρίως σε νησιά και λιμάνια με στρατηγική σημασία ή παραλιακά μέρη με εύφορη ενδοχώρα όπως Κορώνη, Μεθώνη, Νεγρεπόντε (Χαλκίδα).
Το 1207 κατέλαβαν το Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης, διώχνοντας από εκεί τους Γενοβέζους.
Οι Βενετοί οχύρωναν τα λιμάνια και στο ψηλότερο σημείο της περιοχής έχτιζαν ένα είδος ακρόπολης, μέσα στην οποία υπήρχαν συνήθως οι κατοικίες των υπαλλήλων και οι εκκλησίες των καθολικών.Επειδή ήταν ολιγάριθμοι, στηρίχτηκαν για την άμυνα των κατακτημένων εδαφών και στον ντόπιο πληθυσμό, τον οποίο στρατολογούσαν, άλλοτε με βία και άλλοτε με πολλαπλές παροχές.
Οι Βενετοί ήταν κυρίως έμποροι. Υποχρέωναν τους κατοίκους των κατακτημένων περιοχών να καλλιεργούν ορισμένα είδη που είχαν ζήτηση στο εξωτερικό.
Ιδιαίτερη φροντίδα έδειχναν για τη διοίκηση, για να μπορούν να ελέγχουν απόλυτα τις περιοχές που κατείχαν.
Ο ανώτατος άρχοντας ήταν πάντα Βενετός και είχε τον τίτλο του προβλεπτή. Κάθε περιοχή χωριζόταν σε άλλες μικρότερες που τις διοικούσαν ευγενείς Βενετοί ή και πλούσιοι Έλληνες από αρχοντική γενιά. Ο λαός πλήρωνε βαρείς φόρους και υποχρεωνόταν να κάνει αγγαρείες, κυρίως στο χτίσιμο των τεράστιων οχυρωματικών έργων.
Οι Έλληνες δε δέχτηκαν παθητικά τους κατακτητές. Αγωνίζονταν συνεχώς να υπερασπίσουν το δίκιο τους, και ιδιαίτερα να διαφυλάξουν την ορθόδοξη πίστη τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η αγανάκτηση τους έφτασε ως την εξέγερση, όπως συνέβη στη Ζάκυνθο (1628) με το ονομαστό «ρεμπελιό των ποπολάρων».
Τα εδάφη που κατείχαν οι Βενετοί έπεσαν με τον καιρό στα χέρια των Τούρκων, έπειτα από μακροχρόνιους πολέμους(1684-1699). Η κατάκτηση των εδαφών αυτών συνοδευόταν από λεηλασίες και βιαιότητες, όπως έγινε στην Κύπρο (1571) και αλλού. Εξαίρεση αποτέλεσε η Κρήτη, της οποίας η κατάληψη (1669) δε συνοδεύτηκε από σφαγές και λεηλασίες.
Τα νησιά του Αιγαίου παρέμειναν σκλαβωμένα αρκετό διάστημα στους Γενουάτες και σε άλλους Λατίνους ώσπου να περάσουν στα χέρια των Τούρκων.
Στις λατινοκρατούμενες περιοχές η επαφή των Ελλήνων με τους Δυτικούς είχε και μια θετική πλευρά. Συντέλεσε στην πρόοδο των γραμμάτων και των τεχνών.
Ιδιαίτερα στην Κρήτη αναπτύχθηκαν πολύ η ποίηση και το θέατρο (Ερωτόκριτος, Βιτζέντζου Κορνάρου / Ερωφίλη, Γιώργου Χορτάτση). Η βυζαντινή παράδοση της ζωγραφικής συνεχίστηκε στην Κρήτη, την Κύπρο και τα Επτάνησα.
Σπουδαίος εκπρόσωπός της ήταν ο Θεοφάνης ο Κρητικός.
Ο Ευαγγελισμός (Θεοφάνης ο Κρητικός)
Η Βαϊφόρος (Θεοφάνης ο Κρητικός)
Επίσης ο Μιχαήλ Δαμασκηνός, που υπήρξε και δάσκαλος του μεγάλου Κρητικού ζωγράφου της Αναγέννησης Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, γνωστού στη Δύση με το όνομα Ελ Γκρέκο (ο Έλληνας).
Μ. Δαμασκηνός, Ο Μυστικός Δείπνος (Mονή Αγίας Αικατερίνης Σιναϊτών στο Ηράκλειο Κρήτης)
Μ. Δαμασκηνός, Εικόνες Αγίων Σέργιου, Βάκχου και Ιουστίνας (αναφορά στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 - μουσείο Αντιβουνιώτισσας στην Κέρκυρα)
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ελ Γκρέκο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου