Σχεδογραφία

Η σχεδογραφία άρχισε να εφαρμόζεται στα σχολεία του Βυζαντίου στα τέλη του 10^ου και τις αρχές του 11^ου αιώνα.

Αποτελούσε μέθοδο διδασκαλίας της γραμματικής και της γλώσσας. Στους μαθητές δίνονταν ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο. Γινόταν επεξεργασία του κειμένου γραμματικά (ανάλυση, ετυμολογία, κλίση ονομάτων, σχηματισμός ρημάτων κ.ά.) και συντακτικά. Ο δάσκαλος επέμενε στο γραμματικό φαινόμενο που ήθελε να διδάξει στους μαθητές του. 

Οι μαθητές έγραφαν το κείμενο σε ένα φύλλο χαρτιού ή πινακίδιο, που ονομαζόταν σχέδος.  Βασικός στόχος της σχεδογραφίας ήταν να μειωθεί η διαφορά ανάμεσα στη γραπτή γλώσσα και σε αυτήν που μιλιόνταν. Θεωρούνταν επίσης η πιο αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας για μεγάλο αριθμό μαθητών.

Μεταξύ των σχολείων της Κωνσταντινούπολης διεξάγονταν διαγωνισμοί  στη σχεδογραφία. Οι μαθητές έπαιρναν μέρος στο διαγωνισμό κατά ζευγάρια. Η νίκη στο διαγωνισμό αποτελούσε τιμή τόσο για τους μαθητές όσο και για το δάσκαλό τους. Παράλληλα συνέβαλλε στην ανάπτυξη της φήμης του σχολείου, γεγονός που εκφραζόταν με την αύξηση του αριθμού των μαθητών που εγγράφονταν σε αυτό. Η σχεδογραφία αποτελούσε μάθημα της Εγκυκλίου Παιδείας στα μέσα του 11^ου αιώνα.

Πηγή: Σταυρούλα Χονρίδου/Συμβολή στη μελέτη της σχεδογραφίας τον 11ο αιώνα.