Σελίδες

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Συνέντευξη με τον Ιωάννη Μακρυγιάννη!!




v Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συναντώ τον Ιωάννη Μακρυγιάννη. Πες μας, πού και πότε γεννήθηκες;

Γεννήθηκα το 1794 στο συνοικισμό του Αβορίτι του Κροκυλείου Δωρίδας και το οικογενειακό μου όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Όταν φονεύθηκε δυστυχώς ο πατέρας μου, το 1804, με προσέλαβε ο γραμματέας του Αλή Πασά, Αθανάσιος Λιδωρίκης όπου κοντά του μεγάλωσα, στην Άρτα και στα Γιάννενα.

v Πότε ήταν η πρώτη φορά που δράσατε ως επαναστάτης;

Ήταν το 1820, όταν μυήθηκα τη Φιλική Εταιρία και στάλθηκα στην Πάτρα ώστε να συμμετάσχω σε προετοιμασίες για τη επανάσταση.
v Σε ποια μάχη τραυματιστήκατε τόσο πολύ που μπορεί να πεθαίνατε;

Στη μάχη της Αθήνας (Ακρόπολη-Περιοχή Ηρωδείου) όπου τραυματίστηκα τρεις φορές προσπαθώντας να υπερασπιστώ έναν συμπολεμιστή μου.


v Διατηρήσατε την ομόνοια ποτέ, όταν υπήρχε στην Ελλάδα διχόνοια;

Ναι, πάρα πολλές φορές. Παρότι ήμουν άνθρωπος με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, πιστεύω πως με τον πατριωτισμό μου, συνέβαλα στην ομόνοια των Ελλήνων, την περίοδο ιδιαίτερα που οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί μάλωναν για την εξουσία. 
v Καταφέρατε μήπως να κερδίσετε, το σεβασμό όλων αυτών των ανθρώπων (Στρατιωτικών & Πολιτικών);

Και όχι μόνο. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς, που εγώ δεν είμαι άξιος να συγκριθώ μαζί τους μου πρόσφεραν, όχι μόνο το σεβασμό αλλά και την εμπιστοσύνη τους. 
v Τι κάνατε μετά την επανάσταση; 

Άρχισα να γράφω τα απομνημονεύματά μου. 

v Πότε πεθάνατε; 

Το 1864. 

v Και τέλος, για να κλείσουμε τη συνέντευξη, μπορείτε μήπως να μας διαβάσετε ένα απόσπασμα των απομνημονευμάτων σας; 

«Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς (Derigny Anri Gautier, Γάλλος ναύαρχος) να με ιδή. Μου λέγει. 'Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραϊμη αυτού;' - Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν» 

Γιώργος Αλ. Στ'2


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου