Φανταστική ιστορία

Ένα από τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού που δε με άφηναν να κοιμηθώ, λόγω της αφόρητης ζέστης, ήταν κι εκείνο με το τζίνι.

Προσπαθούσα να κοιμηθώ, γύριζα απ΄ την μια γύριζα απ΄ την άλλη, μα και κάτι ακόμα δε με άφηνε. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή, να μου λέει:

-  Ψιτ, εδώ πάνω!

Σκέφτηκα από μέσα μου και λέω:

-  Ναι! Σωστά! Εσύ πρέπει νε είσαι το μαγικό τζίνι.

-  Πολύ σωστά μικρή μου, εγώ είμαι. Θα σου πως κάτι, αλλά δε θα το πεις σε κανέναν εκτός αν θες να έχεις και παρέα εκεί που θα πας.

-  Δεν καταλαβαίνω.

-  Λοιπόν, τώρα θα σου δώσω τρία εισιτήρια, ένα για σένα και το άλλο για μια φίλη ή φίλο σου.

-  Και το τρίτο;

-  Το τρίτο είναι γι΄ αυτόν που θα συναντήσεις.

-  Μετά, τι θα γίνει;

-  Λοιπόν, μια μέρα όποια θες, θα επιλέξεις ένα άτομο χωρίς να το ξέρει και θα πεις από μέσα σου: «Πήγαινέ μας στη Ντίσνεϋλαντ» και στη συνέχεια θα καταλάβεις…

Ήρθε το πρωί, πέρασε το μεσημέρι, ώσπου έφτασε και το απόγευμα και κατεβήκαμε κάτω στη γειτονιά εγώ και οι φίλες μου για παιχνίδι. Λέω στον εαυτό μου: «Νίκη βρες ευκαιρία και φύγε μαζί με την Κατερίνα». Τότε είπα στα κορίτσια: «Κορίτσια, εγώ και η Κατερίνα πάμε να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας με νερό». Παίρνω την Κατερίνα απ΄ το χέρι, λέω την ευχή και φτάνουμε στην είσοδο της Ντίσνεϋλαντ!

Αφού έδωσα τα εισιτήρια ένα μικρό ανθρωπάκι εμφανίστηκε μπροστά μας με μια μεγάλη μύτη ίσα με τον πύργο του Άιφελ, να μου λέει:

-  Το τρίτο εισιτήριο; Δεν θα το χρησιμοποιήσεις;

-  Εσύ ποιος είσαι;

-  Εγώ είμαι ο αληθινός Πινόκιο ο ξύλινος με τη μεγάλη μύτη, όχι εκείνος που βλέπετε στα κινούμενα σχέδια.

-  Εσείς δε θα μου πείτε το όνομά σας;

-  Εγώ είμαι η Νίκη.

-  Κι εγώ η Κατερίνα.

-  Πολύ ωραία ονόματα!

-  Ωραία, αφού γνωριστήκαμε πάρε το εισιτήριο και φύγαμε για παιχνίδι.

Αμέσως εγώ, η Κατερίνα και ο Πινόκιο μπήκαμε στο μεγάλο κόσμο του παιχνιδιού, στη «Ντίσνεϋλαντ».

-  Πού θα πρωτοπάμε δεν ξέρω.

-  Εγώ λέω στη χώρα της ανακάλυψης. 
Μοίρασαν στον καθένα από ένα κλειδί, μετά μας εξήγησαν το λόγο.

Αμέσως τρέξαμε όλοι και ψάχναμε την πόρτα που ταιριάζει το κλειδί μας. Εγώ, η Κατερίνα και ο Πινόκιο βρήκαμε την πόρτα και τι να δούμε! Τον καθένα μας να περιμένει ένα μονοθέσιο και κάναμε αγώνες ταχύτητας.

Η μέρα αυτή ήταν πολύ διασκεδαστική και δυστυχώς όπως λέει και η παροιμία «όλα τα καλά τελειώνουν».

Νίκη Δ., Ε1΄