Το μεσημέρι...

Το μεσημέρι

Ήταν ένα μεσημέρι,

ο ήλιος έλαμπε σαν αστέρι.

Έστειλε η φύση περιστέρι

που κάθισε και στο παρτέρι.

Εγώ έτρωγα πολύ κασέρι,

με κοίταζε το περιστέρι...

«Άντε», λέω εγώ, «πάρε λίγο, 

πάρε λίγο για χαλάλι!».

Λερώθηκε το περιστέρι,

έγινε ένα χάλι.

Με ξανακοίταξε αυτό,

καθώς πήγαινα στο γιαλό.

Και εγώ θαύμαζα το νερό,

το περιστέρι πήγε στον γιαλό.

Εγώ πέταξα το κασέρι στο ψαρά

και το περιστέρι το πιάνει.

«Παρ΄ το», λέω «παρ΄ το στη φωλιά».

Ποια φωλιά; Ποια πουλιά; Το ΄κανε μια μπουκιά.

«Άντε στο καλό», του λέω εγώ

κι αυτό μου σηκώνει το πισινό.

Κι εγώ πάλι,

δεν μπλέκω με πουλιά φορά άλλη!

Γιώργος Π., Δ2΄

Το παραπάνω ποίημα, όπως και άλλα που θα δημοσιεύονται, γράφτηκε από τα παιδιά της Δ2΄ του σχολείου μας, μ'αφορμή την ποίηση του Ελύτη, στα πλαίσια του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής.