ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΑΝΤΡΕΑΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΙ

Ο Πετρουλάκης στο επάγγελμα είναι ακτινολόγος. Έτσι, η απόσταση από το ν ασχοληθεί και με την πολιτική γελοιογραφία, ήταν ελάχιστη. Στη μια περίπτωση παρατηρείς αποτυπώματα ταλαιπωρημένων οστών και θωρακικές πλάκες. Έπειτα, στο μαγνητοφωνάκι σου καταγράφεις με επιστημονική ορολογία, αυτά που με αγωνία τρέμει ν ακούσει ο ασθενής. Στην δεύτερη περίπτωση, παρατηρείς τα αποτυπώματα της ταλαιπωρίας των πολιτών. Τις χοντρές «πλάκες» που κάνουν καθημερινά εις βάρος τους οι πολιτικοί. Η μόνη διαφορά που χωρίζει την γελοιογραφία από την ακτινογραφία, είναι ότι αντί για μαγνητοφωνάκι, χρησιμοποιείς μαρκαδοράκια και χαρτί για να καταγράψεις τις παρατηρήσεις σου. 

Και αν στην περίπτωση της ακτινογραφίας, ο ρόλος σου ως προς την πάθηση σταματά στην διάγνωση, στη γελοιογραφία μπορείς τουλάχιστον να την ξορκίσεις. Να τυλίξεις τους πολιτικούς σε μια κόλα χαρτί (εφημερίδας) και οι ...πολύπαθοι αναγνώστες να βγάλουν το άχτι τους. Είναι μια σχέση τόσο εξωφρενικά αυτονόητη, ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως, στα πλαίσια μιας αυτεπάγγελτης «δια βίου μάθησης»,όλοι οι γελοιογράφοι θα έπρεπε κάποια στιγμή, να παρακολουθήσουν και μερικά σεμινάρια ακτινολογίας.

Ο Αντρέας λοιπόν, τελείωσε την ιατρική το 1982. Του πήρε άλλα δύο χρόνια για να δημοσιεύσει τα πρώτα του σκίτσα στο περιοδικό «Αντί». Ιστορικό βήμα για πολλούς γελοιογράφους. Το επόμενο βήμα του, ήταν το καθημερινό «Βήμα». Μάρτιος του 1985 και ο Πετρουλάκης κάνει το ντεμπούτο του στο ευρύτερο κοινό μαζί με τον Σαρτζετάκη. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, όταν το «Βήμα» έγινε εβδομαδιαίο, ο Ανδρέας μετακόμισε για τα καλά στην «Αυγή». Μια δημιουργική συνεργασία 15 χρόνων όπου ο Πετρουλάκης βρήκε το απαραίτητο οξυγόνο και την ελευθερία για να διαμορφώσει τον αιχμηρό, πολιτικό του λόγο και την δική του, αναγνωρίσιμη γραφή.

Στο διάστημα αυτών των πολύ έντονων πολιτικά χρόνων και σε μια περίοδο που η ανταπόκριση των αναγνωστών στα ερεθίσματα των γελοιογράφων (και όχι μόνο) ήταν ιδιαίτερα φανερή, ο Πετρουλάκης έβγαλε μια σειρά άλμπουμ. Το πρώτο του βιβλίο, «Το ημερολόγιο του Ανδρέα» κυκλοφόρησε το 1987 από τις ιστορικές εκδόσεις «Πολύτυπο». (Ιστορικές για τα σκίτσα στην Ελλάδα γιατί, θυμίζω, το 1981 έχουν ήδη δημοσιεύσει το πρώτο άλμπουμ του Ιωάννου «Η άλλη επταετία» ενώ το 1984 κυκλοφορούν την «Τσιγγάνικη Ορχήστρα» του Καλαιτζή).

 Ακολουθούν τα άλμπουμ «Χώρα θαυμάτων» (1989), «Η ψυχολογία και άλλες παθήσεις» (1990), «Τι είν η πατρίδα μας» (1991) και «Για ένα όνομα ζούμε» (1992) από τις εκδόσεις «Καστανιώτης».
Παράλληλα με την «Αυγή», συνεργάστηκε κατά διαστήματα και με τις εφημερίδες «Πρώτη» (γύρω στα 90), «Έθνος» (το 1993), «Μεσημβρινή» (το 1994). Επίσης δουλειές του δημοσιεύτηκαν και σε περιοδικά όπως το «Κλίκ», το «Μετρό» και άλλα. 

Το 2000 μ.Χ. μαζί με τις σαρωτικές αλλαγές που έφερε η νέα χιλιετία και ο νέος αιώνας, ο Πετρουλάκης, πάντα επίκαιρος, άλλαξε εφημερίδα. Βρέθηκε λοιπόν στην «Καθημερινή» (στο ίδιο θρανίο με τον Ηλία Μακρή) και παράλληλα στον εβδομαδιαίο «Κόσμο του Επενδυτή». Από εκεί συνεχίζει μέχρι σήμερα να μας στέλνει, πεσκέσι στο εφημεριδόχαρτο, τις ...διαγνώσεις του και τις καθημερινές «πλάκες» των πολιτικών.

Το 2004, στη δεύτερη έκθεση γελοιογραφίας στη Ρόδο και με θέμα σχετικό με τους Ολυμπιακούς αγώνες, κέρδισε το «βραβείο Έλληνα σκιτσογράφου» της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας κι Ενημέρωσης. Από τον Οκτώβριο του 2005 σκιτσάρει, μαζί με μια μεγάλη παρέα συναδέλφων του και στο περιοδικό «Γαλέρα».