Ο Γιάννης Ιωάννου μαζί μ ’έναν άλλο Γιάννη, τον Καλαϊτζή, είναι οι βασικοί δημιουργοί της «Νέας Πολιτικής Γελοιογραφίας». Ο όρος είναι του δεύτερου κι απ’ όσα μπορώ να δω, συμφωνώ απόλυτα. Ο Ιωάννου φέρνει απ’ το Παρίσι νέες ιδέες, νέα ματιά και νέα αισθητική.
Θα μπορούσαμε να πούμε (παρά την υπερβολή του χαρακτηρισμού) ότι πρόκειται για γελοιογραφική επανάσταση. Επηρεασμένος από τα πολιτικοποιημένα σκίτσα που δημοσιεύονται στη Γαλλία, κυρίως από τη γραμμή του Reiser και του Volinski, μπολιάζει την πολιτική γελοιογραφία με μια νέα ανατρεπτική ματιά. Η μέχρι τότε, στατική-κατά κάποιο τρόπο- πολιτική καρικατούρα, γεμίζει προοπτική και σημεία φυγής, κτίρια, έπιπλα, κίνηση, χοντρές μαύρες σκιές. Η γραμμή γίνεται ακόμα πιο λυτή, κρατώντας τις σημαντικές αναφορές σε αντικείμενα και πρόσωπα με τον αέρα της γραμμής του Ρεζέ και το μάτι ενός... πολεοδόμου- αρχιτέκτονα.
Η αφήγηση και η λογική των κόμικς, παντρεύονται στο μυαλό του την πολιτική γελοιογραφία και γενούν μια νέα αισθητική και κριτική. Θα έλεγα ότι αυτή η στροφή της γελοιογραφίας ήταν πρωτοποριακή ακόμη και σε διεθνές επίπεδο. Ίσως κάτι ανάλογο με τη νεοτερικότητα που φέρνει ο Altan στην Ιταλία. Αλλά δυστυχώς, είναι μικρό το πριγκιπάτο μας και αμφιβάλλω, αν κανείς εκεί έξω, πήρε πρέφα την Ελληνική «νεοτερικότητα».
Κοιτάξτε για παράδειγμα, καταλόγους διεθνών εκθέσεων γελοιογραφίας, ξένες εφημερίδες ή σερφάρετε στο δίκτυο. Θα δείτε να κυριαρχεί αυτό το στατικό σκίτσο με το κάπως «κλισαρισμένο» χιούμορ που περιέγραφα για την Ελλάδα, πριν τον Ιωάννου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου