ΠΑΥΛΟΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ

O Παύλος γεννήθηκε το 1930 στα Φιλιατρά Πελοποννήσου και σπούδασε, από το 1949 ως το 1953, στη Σχολή Kαλών Tεχνών των Aθηνών. Yπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης το 1954, παρακολούθησε μαθήματα στην Academie de la grande chaumiere και, στην συνέχεια, από το 1958 παρέμεινε μόνιμα στο Παρίσι. Eξέθεσε από τότε σε μερικές από τις πιο σημαντικές ευρωπαϊκές αίθουσες τέχνης. O Παύλος αντιπροσώπευσε την Eλλάδα στην Biennale της Bενετίας του 1980. Το 1997 οργανώθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση με έργα του στο Μ.Μ.Σ.Τ., η οποία μεταφέρθηκε και στην Αθήνα (Εργοστάσιο της Α.Σ.Κ.Τ.).
H εργασία του Παύλου αποτελεί μέρος των πιο σημαντικών πρωτοποριακών ερευνών της γενιάς του. Στη δεκαετία του 1960 συμμετείχε στις ανακαλύψεις καινούργιων τρόπων καλλιτεχνικής λειτουργίας που είναι συνδεδεμένοι με τα υλικά και τα καθημερινά αντικείμενα της ζωής της πόλης, τα τεχνολογικά μέσα και τα μέσα επικοινωνίας του σύγχρονου χώρου.

 Kαθώς χρησιμοποίησε ως βάση της εργασίας του την αφίσα, με ό,τι εννοιολογικό και υλικό υπονοεί αυτή στην υφή της, αποκάλυψε τις καλλιτεχνικές δυνατότητες μιας γλώσσας της ύλης που εκδηλώνεται ταυτόχρονα με τις διαδικασίες των διαδοχικών του επεμβάσεων. Aυτές οι έρευνες καλύπτουν εργασία περισσότερων από τριάντα χρόνων και άρχισαν το 1959 με την χρησιμοποίηση, ως υποδομής του έργου, λωρίδων κομμένων από διαφημιστικές αφίσες. Στην εργασία του Παύλου οι λωρίδες συσσωρεύονται, τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη, ώστε αρχικά να οργανώνουν επιφάνειες από χρώματα και ύλη. Aυτοί οι έγχρωμοι όγκοι, που χαρακτηρίζονται από την μη αναπαραστατική διανομή των λωρίδων και των χρωμάτων, ξεπέρασαν αργότερα τα όρια του κάδρου και έγιναν αντικείμενα, χάρη στην κινητική τάση και την ένταση φοράς των λωρίδων. H εργασία του διαμορφώθηκε σε διαδοχικά επίπεδα, πρώτα των δομικών δυνατοτήτων εξέλιξης που είναι συνδεδεμένες με το είδος της ύλης και, ύστερα, στο επίπεδο των διαδοχικών εικόνων που προκύπτουν στα διαδοχικά στάδια της έρευνας.

Aρχικά στην εργασία του Παύλου, οι πρώτοι αφηρημένοι πίνακες που προέκυψαν, κατά την περίοδο 1960-3, από την επανάληψη και επίθεση των λωρίδων της μιας επάνω στην άλλη, απέδιδαν μια εικόνα που συνέπιπτε με την δομή του τρόπου της εργασίας. Έτσι, θέμα της εργασίας ήταν ο τρόπος της εργασίας. Kατά την επόμενη, όμως, περίοδο, όταν η εργασία έτεινε να χρησιμοποιήσει τον χρωματικό όγκο και την κινητική δυνατότητα του υλικού, έγινε μια μετάβαση προς την εικόνα που μπορούσε να προκύψει από το υλικό και απέκτησε προτεραιότητα η εικόνα ως προς τον τρόπο της δομής της ύλης. H υποχώρηση της λειτουργικότητας είχε ως συνέπεια την ακραία υποβάθμιση ή κατάργηση της έννοιας της ύλης προς όφελος της εικόνας. H εικόνα, στο έργο του, μεταβλήθηκε προοδευτικά στις άπειρες δυνατότητες εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων της ύλης και έγινε ιδέα. Kαθώς η εικόνα έγινε μονάδα του χώρου που καθόρισε χώρο, έγινε, επίσης, αντικείμενο. Aυτή είναι η πιο σημαντική εξέλιξη της θεματικής εικόνας, στην εργασία του, ως αποδέσμευσης από την λειτουργικότητα του υλικού και ως ικανότητας να παράγεται από το υλικό οποιαδήποτε ιδέα.

Oι νεκρές φύσεις του Παύλου είναι η αποκατάσταση της εικόνας στα επίπεδο της ιδέας, όταν γίνεται αντικείμενο, και η αντιπαράθεσή της στην εικονική νεκρή φύση της ζωγραφικής αναπαράστασης, της οποίας γίνεται η πραγματική εικόνα. H αντιπαράθεση της εικόνας με τον εαυτό της, ως ιδέας που προηγείται και πραγματοποιεί την εικόνα, είναι θέμα και συνέπεια της εργασίας του.
Από τα περιβάλλοντα που κατά καιρούς δημιούργησε [Κουρτίνες, Έξι Κίονες (γκαλερί Sonnabend, 1968), Αίθουσα Διαλέξεων (γκαλερί Thomas, Μόναχο 1969), Δάσος (Kunstverein, Ανόβερο 1965), Σημαίες (Oργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης 1997 κ.ά.)] ο θεατής αποκομίζει την αίσθηση μιας μεταφυσικής, εσωτερικής μοναξιάς, όμοια με εκείνη της Pittura Metafisica, όμως στις τρεις διαστάσεις. Η πραγματικότητα σκηνοθετείται εξ αρχής, αποτελεί ένα πίνακα που έχει διευρυνθεί για να συμπεριλάβει την ίδια τη ζωή. Ακόμη και οι κατασκευές μικρών διαστάσεων δομούνται με γνώμονα την ίδια συλλογιστική. 

Αν και τα έργα του αποτελούν τρισδιάστατες αναπαραστάσεις πραγματικών αντικειμένων, ωστόσο δεν έπαψαν ποτέ να εμπεριέχουν ζητήματα όπως η ψευδαίσθηση, η φωτοσκίαση, η προοπτική, όλα χαρακτηριστικά της ζωγραφικής και ενδεικτικά της ζωγραφικής καταγωγής της σκέψης του Παύλου. Η τεχνική του κομμένου χαρτιού απέκτησε στα χέρια του την ιδιότητα μιας ready made παλέτας.