ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ-ΒΑΚΑΛΟ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1904 και πέθανε στην Αθήνα το 1991. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική και στη μικρογραφία κοντά στον Λύσανδρο Πράσινο. Συνέχισε στo Παρίσι (1922-8), (Ecole des arts decoratifs, Ακαδημίες Grande chaumiere και Julian). Σπούδασε, επίσης, σκηνογραφία στη θεατρική σχολή του C. Dullin L' atelier. Κατά τη δεκαετία 1930- 40, συνεργάστηκε ως σκηνογράφος με τους J. Copeau, J.-L. Barrault, M. Saint-Denis, Itkin, σε διάφορα θέατρα στο Παρίσι, καθώς επίσης και με την Compagnie des Quinze στο Globe Theatre στο Λονδίνο. Εξέθετε τακτικά τη ζωγραφική του στα Salon d'automne και Salon des independants και όλο αυτό το διάστημα μετείχε σε διεθνείς εκθέσεις σκηνογραφιών, ενώ το 1938 διακρίθηκε με το Α' Βραβείο ζωγραφικής στην Exposition Carmine. Οι μακέτες των σκηνικών του για την Ειρήνη του Αριστοφάνη, που ανέβασε ο C. Dullin αγοράστηκαν τότε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1940, με την έκρηξη του πολέμου ήρθε στην Ελλάδα και άρχισε τις συνεργασίες του με ελληνικά θέατρα (Εθνική Λυρική Σκηνή, Κ.Θ.Β.Ε., Εθνικό Θέατρο, κ.ά.). Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Στάθμη και ίδρυσε το 1957 μαζί με τους Π. Τέτση, Φ. Φραντζισκάκη και Ε. Βακαλό την πρώτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Ελλάδας. Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο, Λος Άντζελες, ενώ το 1994 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση στην γκαλερί Νέες Μορφές στην Αθήνα. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Biennale Αλεξάνδρειας,1967 κ.ά.) και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από το Γαλλικό Κράτος το 1953. 

Ο μικρόκοσμος της φύσης (λουλούδια, πουλιά, φύλλα και κορμοί δέντρων) και του θαλάσσιου βυθού αποτελούν μια σχεδόν μόνιμη πηγή έμπνευσης του ζωγραφικού του έργου, που κινήθηκε σε ένα σουρεαλιστικό κλίμα με ιδιαίτερες ποιητικές και ονειρικές αποχρώσεις. Στην πρώτη περίοδο που εμφανίζεται με έργα του στην Ελλάδα, αμέσως μετά την Κατοχή, η σουρεαλιστική του ζωγραφική είναι έντονα λυρική. Κυριαρχούν θέματα άμεσα εμπνευσμένα από τον ποιητικό λόγο αλλά και τη σκηνογραφία, με ελεύθερες μεταφορές που αφηγούνται έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο επικρατεί η γυναικεία μορφή.
Από το 1958 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 περίπου, η ζωγραφική του διανύει μια καθαρά αφηρημένη περίοδο. Τις πρώτες αφηρημένες ακουαρέλες του τις πραγματοποίησε ζωγραφίζοντας εκ του φυσικού και παρατηρώντας από ένα ύψωμα το φυσικό τοπίο. Στη σειρά Δέντρα, Κορμοί διατηρεί υπαινικτικές αναφορές σε στοιχεία του φυσικού κόσμου, ενώ στα Λιμάνια και τις Πολιτείες η σύνθεση στηρίζεται στις διασταυρώσεις κάθετων και οριζόντιων γραμμών και στις παρεκκλίσεις τους. Σταδιακά, μέσα από την χρωματική επεξεργασία του υλικού του και τους μετασχηματισμούς της ίδιας της ύλης, επανέρχεται επιλεκτικά σε συνδυασμούς βιόμορφων σουρεαλιστικών σχηματισμών και αφηρημένων στοιχείων. Στην τελευταία περίοδο της δουλειάς του, που ξεκινά γύρω στο 1970, η ζωγραφική του γίνεται πιο χειρονομιακή και συνυφαίνει στοιχεία της σουρεαλιστικής περιόδου με εκείνα της αφαίρεσης. Συχνά, φανταστικά ζωόμορφα όντα και υποβρύχια φανταστικά τοπία συνυπάρχουν με γυναικείες μορφές που ίπτανται στο χώρο.