Είναι περισσότερο γνωστός για τα ανθρωπάκια του, αλλά ο Γαίτης είναι πολλά περισσότερα πράγματα.
Μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ο Γιάννης Γαΐτης (1923-1984) πειραματίστηκε με ποικίλλα εικαστικά ρεύματα της εποχής του όπως ο αφηρημένος εξπρεσσιονισμός, ο σουρεαλισμός και ο κυβισμός, προτού εμφανιστούν στα έργα του τα μικρά πλάσματα που θυμίζουν αρχέγονες μορφές ζωής και τα οποία αργότερα θα εξελιχθούν στα διάσημα "ανθρωπάκια" του. 
Όπως ο Κεσσανλής, ο Κανιάρης και ο Τσίγκος -στενός φίλος του καλλιτέχνη - ο Γαΐτης συγκαταλέγεται στους Έλληνες εικαστικούς της Μεταπολεμικής περιόδου που δημιούργησαν έργα με έντονα προσωπικό χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό λεξιλόγιο. Και όπως πολλοί από τους καλλιτέχνες της γενιάς του, ταξίδεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για αρκετά χρόνια, πριν επιστρέψει στην Αθήνα μετά την πτώση της δικτατορίας.
Στα ζωγραφικά του έργα ο Γαΐτης επιδεικνύει μία έντονη αφηγηματικότητα. Οι απρόσωποι πρωταγωνιστές του Γαΐτη, απεικονίζονται άλλοτε συμπιεσμένοι σε σαρδελοκούτια ή καθισμένοι σε καρέκλες (όπως ακριβώς ένα από τα γλυπτά του τα οποία βλέπουμε σε κάποια στάση -που δεν θυμάμαι- στο μετρό τηα Αθήνας) και άλλοτε εμφανίζονται ως ανώνυμα πλήθη, εκφράζοντας την αποξένωση των ανθρώπων που οφείλεται κυρίως στον άκρατο καταναλωτισμό και τη μαζικοποίηση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία.
Τα 'ανθρωπάκια' του Γαΐτη είναι παρόντα σε κηδείες, διαλέξεις, σε ποδοσφαιρικούς αγώνες ως ομοιόμορφα και ανώνυμα πλήθη, εκφράζοντας την υπαρξιακή μοναξιά του σύγχρονου ατόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου