ΟΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Ο Διονύσιος Σολωμός (1798-9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Ζακυνθινός Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή τού ποιήματοςΎμνος εις την Ελευθερίαν το 1823, οι πρώτες δυο στροφές του οποίου έγιναν ο Ελληνικός εθνικός ύμνος. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται εθνικός ποιητής της Ελλάδας όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τηδημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από τον ρωμαντισμό μαζί με τον κλασικισμό ένα [...]είδος μιχτό, αλλά νόμιμο[...]»
Εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυνθος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τονΎμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναληςπεριέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε»
Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν και η καθιέρωση του ποιητή
Ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην ελληνόγλωσση δημιουργία του Σολωμού ήταν ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1823, ποίημα εμπνευσμένο από την ελληνική επανάσταση του 1821. Το ποίημα δημοσιεύθηκε και στην Ελλάδα (το 1824 στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι) και στην Ευρώπη (1825 στο Παρίσι, σε γαλλική μετάφραση, αργότερα και σε άλλες γλώσσες) και η φήμη του ποιητή εξαπλώθηκε πέρα από τα στενά όρια του νησιού του. Σε αυτό το έργο εξ άλλου οφείλεται και η εκτίμηση που απολάμβανε ο Σολωμός μέχρι τον θάνατό του, αφού τα υπόλοιπα έργα του ήταν γνωστά μόνο στον στενό κύκλο των θαυμαστών και «μαθητών» του.
Με τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν άρχισε μια σημαντική περίοδος για την μετέπειτα διαμόρφωση του ποιητή: είναι η εποχή στην οποία έχει κατακτήσει πλέον την γλώσσα και προσπαθεί να δοκιμαστεί σε συνθετότερες μορφές, να διευρύνει τον κύκλο των εμπνεύσεών του και να εγκαταλείψει την ευκολία του αυτοσχεδιασμού. Καρπός των αναζητήσεων αυτής της περιόδου ήταν η Ωδή εις το θάνατο του Λόρδου Μπάιρον, ποίημα που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Ύμνο αλλά και πολλές αδυναμίες, Η Καταστροφή των Ψαρών, οΔιάλογος, που αναφέρεται στην γλώσσα (βλέπε παρακάτω), η Γυναίκα της Ζάκυνθος.
Eλληνικά Ποιήματα
| Τα πρώτα έργα | ||
| Εις κόρην η οποία ανεθρέφετο μέσα εις μοναστήρι | Στο θάνατο της μικρής ανεψιάς | |
| Πόθος (απόσπασμα) | Η σκιά του Ομήρου | |
| Ανάμνησις | Η Ευρυκόμη | |
| Εις φίλον ψυχορραγούντα | O θάνατος της ορφανής | |
| Το όνειρο | Ο θάνατος του βοσκού | |
| Προς τον Κύριον Λοδοβίκον Στράνη | Η Ψυχούλα | |
| Προς τον Κύριον Γεώργιον Δε Ρώσση | Η Αγνώριστη | |
| Κάκιωμα | Η Αγνώριστη | |
| 1823-1833: Η περίοδος της διαμόρφωσης | ||
| Ύμνος εις την Ελευθερίαν (1823) | Νεκρική Ωδή | |
| Ποίημα Λυρικό εις το θάνατο του Λορδ Μπάϊρον (1824) | Εις μοναχήν (1829) | |
| Εις Μάρκο Μπότσαρη (1823) | Εις το θάνατο κυρίας Αγγλίδας | |
| Η καταστροφή των Ψαρών (1824) | Η Φαρμακωμένη στον Άδη | |
| Η Φαρμακωμένη (1826) | Ο Λάμπρος (1829) | |
| Τα μεγάλα έργα της ωριμότητας | ||
| Ο Κρητικός (1833) | ||
| Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (1826-1844) | ||
| Ο Πόρφυρας (1849) | ||
| Τα τελευταία σχεδιάσματα | ||
| Νικηφόρος ο Βρυέννιος | Προς τον Βασιλέα της Ελλάδας | |
| Εις το θάνατο Αιμιλίας Ροδόσταμο (1848) | Ο Ανατολικός Πόλεμος | |
| Εις Φραγκίσκα Φραίζερ (1849) | Carmen Seculare | |
| Εις το θάνατο της ανεψιάς του | Ελληνίδα Μητέρα | |
| Σατιρικά | ||
| Η Πρωτοχρονιά (1824) | ||
| Το Ιατροσυμβούλιο (1825) | ||
| Η Βίζιτα | ||
| Το όνειρο (1826) | ||
| Η Τρίχα (Σατιρικό του 1833) | ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου